O sytuacji mężczyzny, który oczekuje na przyjście swojego dzieci można mówić w kontekście jego domu rodzinnego. Wzór ojca był kształtowany w kontakcie z własnym ojcem; negatywne doświadczenia utrudniają właściwe podjęcie roli ojca, nawiązanie bliskich relacji z dzieckiem zarówno przed jak i po urodzeniu. Brak ojca lub jego nieobecność mogły spowodować trudności w dookreśleniu własnej tożsamości syna i brak modelu męskiej roli w rodzinie. Na ogół mężczyzna ma zamiar dać swemu dziecku to, czego od własnego ojca nie otrzymał. Własna żona odwołuje męża do relacji z matką. Synowie matek opiekuńczych i czułych, z którymi mieli dobre relacje, lepiej radzą sobie z adaptacją do nowej sytuacji życiowej. Im większa gotowość na poczęcie, tym szybszy proces zaakceptowania dziecka i uświadomienia sobie faktu poczęcia i własnej roli. Perspektywa zwiększonej odpowiedzialności za materialne położenie rodziny może powodować stres (zwłaszcza w trudnej sytuacji materialnej poczęcie dziecka może być odebrane negatywnie). Na pojawienie się nieplanowanego dziecka niektórzy ojcowie reagują szokiem, nie są na nie przygotowani, może pojawić się wrogość wobec dziecka. Z kolei postawa kobiety roszczącej sobie prawo do szczególnej opieki i wykorzystującej swój odmienny stan (?spójrz, jak bardzo się poświęcam?) może powodować u męża poczucie winy za cierpienia żony i wywoływać postawę nadmiernej opieki lub do ucieczki przed żoną.
U niektórych mężczyzn może wystąpić szereg objawów psychopatologicznych na wieść o poczęciu dziecka (np. dziwaczne zachowania, stosowanie środków psychoaktywnych, alkoholizm). Występuje to rzadko, na ogół u mężczyzn z negatywnymi doświadczeniami seksualnymi (np. wykorzystywanych w dzieciństwie).
Wielu ojców przeżywa okresową niechęć oraz lęk przed trudami wychowania. Są to początkowe, dość powszechne odczucia.
Istnieje kilka faz ojcowskiego zaangażowania w prenatalny rozwój dziecka:
U wielu mężczyzn dominują przeżycia związane z uświadomieniem sobie procesu starzenia się ? są o jedną generację starsi. Powoduje to szereg ważnych pytań o własną tożsamość i sens życia. U pewnej grupy mężczyzn występuje wtedy zależność uczuciowa od żony ? pojawia się pragnienie, aby im ?matkowała?. Żona jest skoncentrowana na swoim stanie i rozwoju dziecka, na jego potrzebach. W sytuacji, gdy mężczyzna jest izolowany od spraw związanych z rozwojem dziecka, może u niego wystąpić poczucie osamotnienia i zagubienia.
Mężczyźni zadowoleni z życia seksualnego spełniają lepiej funkcje ojcowskie i czerpią z nich więcej satysfakcji. Jeśli rozwój dziecka przebiega prawidłowo współżycie pary nie zmienia się, może być nawet częstsze i piękne ze względu na obecność owocu wzajemnej miłości.
W środkowym okresie rozwoju prenatalnego zmiany sylwetki kobiety są dla większości mężczyzn podniecające i pobudzają pożądanie seksualne. Ciało kobiety może wówczas budzić emocje zarówno pozytywne (uznania, szacunku, zafascynowania jej pięknem) jak i negatywne (odraza, wstręt, wstyd, niechęć). Niektórzy boją się współżycia przy kontakcie z ?dużym brzuchem?, boją się, że uszkodzą jego ?zawartość?. Boją się nawet dotykać brzuch, tym bardziej nie chcą podjąć współżycia.
Kwestie związane ze współżyciem przed porodem powinny być omawiane przez małżonków. Kobieta bowiem wykazuje inne potrzeby w tym czasie niż mężczyzna (może być zmęczona i pochłonięta sprawami swoich dolegliwości itp.). Jest nastawiona raczej na pieszczoty i czułości, na samą bliskość fizyczną. Okres tuż przed porodem wymaga wstrzemięźliwości.
Przystosowanie się do nowej roli wymaga wiele energii psychicznej. Tam, gdzie nie dotarła zachodnia cywilizacja, istnieje szereg magiczno ? religijnych form zachowań i pouczeń obowiązujący mężczyznę (tzw. kuwada) ? zasady, co mężczyzna może jeść i pić, jakich czynności nie może wykonywać itp. Kuwada nakazuje wstrzemięźliwość seksualną i towarzyszenie żony w czasie akcji porodowej.
W kulturze zachodniej, gdzie zaniknęła kuwada, występują u mężczyzn dolegliwości fizyczne i psychiczne związane z radzeniem sobie z nową rolą (zmęczenie, zaburzenia snu, bóle kręgosłupa itp.). Mimo tych dolegliwości nie korzystają z pomocy medycznej. Presja społ. wymaga, aby byli silni, by byli oparciem dla żony.
Lęki związane ze stanem zdrowia żony i dziecka mogą być osłabione, gdy ojciec uczestniczy w badaniach lekarskich żony, gdy uczestniczy w szkole rodzenia, gdy przygotowuje się do pielęgnacji noworodka. Inną formą radzenia sobie z lekiem jest fantazjowanie na temat dziecka i wspólnych zabaw.
Pierwszy okres po poczęciu dziecka to czas intensywnych przeżyć kobiety. Może to być czas trudny. Psycholodzy określają ten etap jako ?okres kryzysu psychicznego?. Jeśli przebiega on prawidłowo, prowadzi do funkcjonowania na wyższym poziomie dojrzałości. Najsilniejszy kryzys oraz jego pozytywne lub negatywne skutki występują przy pierwszym dziecku (wtedy zachodzą najbardziej znaczące przemiany w sposobie życia, które kobieta musi zaakceptować).
Jeśli chodzi o pierwszy trymestr, to na ogół jest to czas bardzo trudny, bo poczęcie dziecka wywołuje zmiany fizyczne i psychiczne, zmienia sytuację społeczną kobiety.
Mogą pojawić się zmiany w postrzeganiu własnego ciała. Nowa gospodarka neurohormonalna może powodować rozchwianie równowagi psychicznej ? przeżywanie silnych, skrajnych uczuć i emocji ? od radosnych do głęboko lękowych i depresyjnych; objawy fizjologiczne ? np. wymioty, senność, wrażliwość na zapachy ? mogą nie być odczytywane przez kobiety jako sygnał od dziecka informujący o jego obecności oraz rozwoju oraz zmianach przystosowawczych organizmu, ale jako uciążliwość i dolegliwość wywołującą lęk i niechęć do ich przyczyny. Koncentracja na dolegliwościach może powodować egocentryzm, skupienie na sobie, niechęć do przyczyny, która je wywołuje. Przez niektóre kobiety ustanie miesiączki może być traktowane jako zaburzenie, które trzeba leczyć środkami farmakologicznymi (środki wywołujące miesiączkę mogą spowodować poronienie). Istnieje ryzyko, że kobieta nie będzie akceptować faktu powiększania się jej piersi w czasie trwania ciąży.
Kolejnym elementem mogą być zmiany w postrzeganiu siebie. Ważne jest zaakceptowanie obecności dziecka i różnic między swoją osobą i osobą dziecka (zmiana myślenia ?ja? na myślenie ?my?). Jednakże dla wielu kobiet dziecko jest tylko zarodkiem, guzem, który rośnie w jej brzuchu (wówczas trudno jest dziecko obdarzyć od początku miłością, mogą pojawić się tu myśli o aborcji). Pozytywne zmiany w myśleniu o dziecku mogą czasami nastąpić dopiero w momencie odczuwania jego ruchów, które świadczą o obecności dziecka, o jego odrębności. Wiele kobiet w tym okresie może jeszcze nie czuć się matkami (?będę mamą?, ?będziesz babcią? ? kobietę traktuje się jako przyszłą matkę). Brak poczucia dojrzałości do roli matki u niektórych kobiet przyczynia się do powstania lęku przed przyszłością, żalu za utratą beztroskiej przeszłości.
Kryzys psychologiczny jest pewną normą pierwszego okresu po poczęciu dziecka. Może pojawić się zachwianie pewności siebie, uczucia lękowe (np. lęk przed dzieckiem, lęk o zdrowie swoje i dziecka, lęk przed komplikacjami, przed chorobą, przed porodem! itp.). Większość kobiet pierwszy okres przeżywa radośnie, mimo pojawiających się niepokojów, gdyż posiadanie dziecka zaspokaja wiele potrzeb (np. bezpieczeństwa (dziecko może zapewnić opiekę na starość), afiliacji (poczucie więzi, przynależności do kogoś), uznania i szacunku (prestiż społeczny kobiet w ciąży), dodatniej samooceny (dziecko dowartościowuje kobietę, świadczy o jej biologicznej zdolności prokreacyjnej), twórczości (dziecko stymuluje do nabywania nowych umiejętności), sensu życia (jest po co i dla kogo żyć), nieśmiertelności (dziecko zaspokaja częściowo dążenie do nieśmiertelności, gdyż dziedziczy ich bogactwo genetycznie).
Zmiany w kontaktach społecznych to również istotny aspekt macierzyństwa. Chęć utrzymania dotychczasowej roli społecznej może być powodem do odrzucenia dziecka i decyzji o aborcji. Rzadko zdarza się, że kobieta traktuje dziecko jako rywala wobec partnera i obawia się, że nie będzie potrafiła podzielić swego czasu dla obojga. Kobieta z powodu poczęcia dziecka może być porzucona przez partnera (wtedy albo decyduje się na aborcję ? by odzyskać mężczyznę lub zemścić się na nim; lub chce je urodzić i nadać mu nazwisko ojca, aby ? jeśli jest on osobą znaczącą w środowisku ? upokorzyć go; może też chcieć urodzić dz., aby zrekompensować sobie utratę mężczyzny). Ważną rolę pełni stosunek własnej matki do kobiety ? zarówno obecny jak i dotychczasowa ich relacja. Jest to okres, w którym kobieta jest szczególnie podatna na sugestie z otoczenia. W środowisku, które nie ceni rodzicielstwa, kobieta może czuć się odepchnięta i pogardzana.
W drugim trymestrze nastepuję stabilizacja hormonalna i uczuciowa, większość dolegliwości ciążowych ustąpiła lub jeszcze się nie ujawniła; dziecko jest niewielkie, więc nie jest jeszcze ?ciężarem? dla matki; w pożyciu małżeńskim jest to zazwyczaj ?okres miodowy?.
W okresie tym moga pojawić się również zmiany w postrzeganiu własnego ciała, np. zmiana sylwetki kobiety w widoczny sposób, kobieta jest dumna, że jej ciało stanowi dobre miejsce rozwoju dla dziecka, jest zadowolona, wysokie poczucie własnej wartości i znaczenia macierzyństwa, kobieta dba o swój wygląd zewnętrzny, są kobiety, które zmiany w wyglądzie zewnętrznym przeżywają jako degradację (jeśli dla kobiety ważna była do tej pory atrakcyjność fizyczna i na niej budowała poczucie swojej wartości, może teraz nie akceptować dużego brzucha, może lękać się, że mąż przestanie się nią interesować, boi się zdrady z jego strony, może nosić wyszczuplające, krępujące ciało ubrania itp.). Jednakże rozwój dziecka skłania kobietę do większej dbałości o swoje zdrowie i do przestrzegania diety, czasem może występować lęk przed współżyciem seksualnym, aby nie uszkodzić dziecka (na tym etapie rozwoju dziecka nie stanowi to jednak zagrożenia).
Postrzeganie siebie ma związek z tym, iż kobieta czuje się coraz bardziej matką, postrzega dziecko jako odrębną osobę (jest to wzmagane przez jego coraz to żywsze ruchy). Jes to czas, gdzie pojawiają się fantazje i marzenia dotyczące dziecka, przypisywanie mu pewnych cech, kształtowania różnych form przywiązania do dziecka. Kobieta interesuje się rozwojem dziecka i jego wychowaniem, koncentruje się na tym, co dzieje się wewnątrz jej ciała. Zdarza się, że czasami ogranicza kontakty towarzyskie i swoje hobby, jej stan jest w centrum jej zainteresowania, częściej rozmawia ze swoim dzieckiem, które pozostaje ?wyimaginowanym przyjacielem?.
Kobiety w ciąży w pewnym momencie mają wielki dylemat komu, kiedy i jak powiedzieć o dziecku. Otoczenie chce wyręczać kobietę w jej pracach, jest opiekuńcze wobec niej. Ma ogromny wpływ na to, jak czuje się kobieta (np. może wyrażać dezaprobatę dla niektórych jej zachowań, np. palenie papierosów). Podatność na uwagi otoczenia może czynić kobietę ?małą dziewczynką?, którą każdy poucza i ma prawo oczekiwać od niej określonego działania. Czasami kobieta ogranicza swoje kontakty z innymi ludźmi, nawet z najbliższymi, ale może mieć poczucie, że stosunek innych do niej się zmienił.
Gdy przychodzi trzeci trymestr, wzrasta koncentracja kobiety na dziecku i porodzie, zmienia się jej wygląd, przeżycia i zachowania wobec innych ludzi. Kobiecie powiększają się maksymalnie piersi i brzuch, doświadcza różnych dolegliwości fizycznych (np. hemoroidy, zaparcia, bóle krzyża, ograniczona ruchliwość, szybkie męczenie się itp.). Ruchy dziecka stają się bardziej energiczne, co kobieta może odbierać jako znak witalności dziecka lub jako przyczynę niepokoju. Powstają oczekiwania wobec zachowań dziecka po porodzie na podstawie jego ruchów.
W tym trymestrze pojawiają się marzenia i oczekiwania wobec dziecka, że zaspokoi ono wszystkie nadzieje matki (np. marzenia niezrealizowane w dzieciństwie) oraz wyobrażenia o porodzie ? coraz intensywniejsze i budzące niepewność czy silny niepokój. W ostatnim czasie pojawiają się zachowania tzw. ?zakładanie gniazda? (generalne porządki, malowanie ścian, przygotowanie pokoju dla maluszka, troska o szczegóły). Może wystąpić uskarżanie się na spowolnienie umysłowe w tym czasie, trudności w koncentracji i zapamiętywaniu. Czasem powraca huśtawka emocjonalna, większość kobiet z utęsknieniem czeka na przyjście dziecka (choć czasem kobieta nie chce zerwać więzi, która w ciąży łączy ją z dzieckiem i chce odwlec poród, dziecko reaguje na te przeżycia i ?nie śpieszy się? z urodzeniem).
Jest to czas, gdzie może dojść do zerwania kontaktów z ludźmi, którzy nie dają kobiecie poczucia bezpieczeństwa; ze względu na krytyczną samoocenę i złe samopoczucie może w ogóle unikać spacerów, spotkań z innymi. A gdy kobieta musi zrezygnować z pracy, może czuć krzywdę i odizolowanie od świata, koncentruje się jej odczuciach i dolegliwościach, co może powodować zaburzenia zdrowotne. Kobieta przez macierzyństwo staje się mniej zależna od własnej matki, choć czasami właśnie poczęcie dziecka może ją zbliżyć do niej (czasami w tym okresie kobieta ma pragnienie, by własna matka otoczyła ją szczególną opieką, zwłaszcza gdy silnie identyfikuje się z dzieckiem i w nim się odnajduje).
W dzisiejszych czasach ciągle słyszy się o nadużyciach i wykorzystaniu seksualnym dzieci, na których krzywda ta odbija piętno na całe ich przyszłe życie. Najczęściej wykorzystywane są dzieci będące poniżej 7 roku życia. ?Wykorzystywanie seksualne dzieci to każdy akt pomiędzy osobami o różnym stopniu rozwoju, którego celem jest seksualna gratyfikacja osoby na wyższym poziomie rozwoju? definicja C.K Faller. Skutki psychologiczne wykorzystywania seksualnego dziecka obejmują depresję, seksualizację zachowania, zespół stresu pourazowego, zaburzenia lękowe, naruszenie prawidłowego rozwoju seksualnego, zaburzenia odżywiania, wycofanie społeczne, skłonność do wykorzystywania dzieci będąc już w wieku dorosłym czy wiele innych. Jeśli chodzi zaś o skutki fizyczne to zalicza się do nich przede wszystkim uszkodzenia fizyczne ciała dziecka.
Patrząc z punktu psychologicznego wykorzystywanie seksualne dziecka związane jest przede wszystkim z zaburzoną relacją pomiędzy dzieckiem a osobą, której ono ufa. Mówi się tutaj o wykorzystaniu zaufania dziecka w celu osiągnięcia własnych potrzeb seksualnych przez osobę mu bliską. Nadużycie seksualne przy którym zostaje zerwane zaufanie dziecka nie dotyczy samego aktu seksualnego czy gwałtu ale też takich zachowań jak ocieranie się o dziecko, nieodpowiedni dotyk, pokazywanie zdjęć i filmów pornograficznych czy opisywanie zachowań seksualnych. Dziecko odczuwa wtedy zawstydzenie i dezorientację, wie że wydarzyło się coś złego, staje się obiektem w rękach oprawcy i nie potrafi się obronić.
Sprawca molestowania seksualnego dziecka:
Oprawcą może być zarówno osoba mu najbliższa jak i ktoś zupełnie obcy i niespokrewniony z nią. Osoby obce dzieli się na dwa typy sprawców
Jakie są skutki molestowania seksualnego u dzieci?
Wykorzystując dziecko pozbawia się go nie tylko dzieciństwa ale przede wszystkim zdolności do wchodzenia w bezinteresowne oraz głębokie relacje międzyludzkie. Poprzez takie działania zaburza się naturalny rozwój seksualny dziecka oraz jego ogólne funkcjonowanie. Niewątpliwe na pewno jest to, że nadużycia seksualne wpływają na dziecko – ofiarę bardzo negatywnie. W literaturze przedmiotu u dzieci wykorzystywanych seksualnie wyróżnia się dwa typy objawów:
Sfery w których mogą pojawić się skutki nadużyć seksualnych to:
Co również istotne, konsekwencje nadużyć seksualnych są zależne od wieku dziecka molestowanego. I tak u dzieci w wieku przedszkolnym mogą pojawić się lęki, koszmary nocne, nieadekwatne zachowania seksualne oraz zespół stresu pourazowego. U dzieci starszych, będących w wieku wczesnoszkolnym skutki te przejawiają się w postaci lęków, nerwic, koszmarów sennych, agresji, nadmiernej aktywności, problemów w szkole, nawet psychoz oraz możliwe są tutaj ich zachowania regresywne. U dzieci jeszcze starszych można zauważyć depresję, wycofanie się z kontaktów społecznych, bóle somatyczne ale i również zachowania przestępcze, ucieczki z domu, nadużywanie substancji psychoaktywnych jak i próby samobójcze. Problemy w szkole mogą w przyszłości przejawiać się w trudnościach z utrzymywaniem zatrudnienia, zaś zachowania agresywne przechodzić w zachowania przestępcze. Wymienione skutki molestowania seksualnego dziecka nie zawsze i nie w każdym przypadku występują w pełnej postaci, jest to zależne od wielu czynników ale przede wszystkim od tego, że każde dziecko tak jak i człowiek dorosły jest indywidualną jednostką, mającą różne potrzeby i odmienne osobowości, jedno dziecko może przeżyć głęboką traumę, inne trochę mniejszą jednak należy pamiętać, że zawsze każde naruszenie sfery intymnej dziecka wiąże się z zaburzeniami w jego rozwoju i wpływa na jego dorosłe życie.
Jak rozmawiać z dzieckiem wykorzystywanym seksualnie? Jakich metod pracy użyć?
Najważniejszymi cechami jakie powinna przejawiać osoba prowadząca rozmowę z dzieckiem molestowanym seksualnie to cierpliwość, spokój, opanowanie, swoboda w kontaktach, twórczość, umiejętność kontrolowania swoich emocji i powstrzymywania reakcji oraz umiejętność dawania dziecku wsparcia i poczucia kontroli. Istotne jest również nawiązanie kontaktu z dzieckiem. Nie należy składać obietnic, które nie mogą zostać spełnione. Ważne aby zapewnić dziecku, że to co się wydarzyło nie jest jego winą oraz dać do zrozumienia, że takie sytuacje i wydarzenia są nam znane, jest to istotne ze względu na to, że dzieci bardzo często boją się reakcji dorosłego na to co za chwilę powiedzą. Należy również pamiętać, że dzieci które nie są wykorzystywane seksualnie są zazwyczaj zawstydzone tematami związanymi z seksem w przeciwieństwie do dzieci które doznały już takich aktów. Język jakim się posługujemy powinien być zrozumiały dla małego człowieka, nie wolno zadawać pytań ?dlaczego?? i zmuszać dziecka do mówienia, niszczy to relację i sprawia, że zamyka się ono w sobie.
Metody jakich można użyć podczas rozmowy z dzieckiem u którego podejrzewa się molestowanie seksualne to
W momencie podejrzenia molestowania seksualnego pojawia się wiele różnych pytań np. co robić? Czy reagować na tę sytuację? Czy rozmawiać o tym z dzieckiem? Czy zgłaszać ten problem czy nie? Czy nie zniszczymy życia sprawcy w momencie gdy okaże się to nieprawdą? Problem ten jest niezwykle trudny i wiąże się z poważnymi decyzjami, należy jednak pamiętać, że najważniejsze w tym wszystkim jest dziecko i jego bezpieczeństwo, a pojawiające się sygnały nie mogą być lekceważone bo skoro się pojawiają to muszą coś znaczyć.
Żeby rozpocząć rozważania na temat funkcjonowania dzieci w rodzinach, które dopuszczają się przemocy należy najpierw przybliżyć czym ogólnie jest przemoc. Według definicji przemoc w rodzinie jest jednorazowym lub powtarzającym się działaniem umyślnym albo zaniechaniem, które narusza prawa bądź też dobra osobiste osób najbliższych. Działanie to naraża te osoby na niebezpieczeństwo zarówno utraty zdrowia jak i nawet ich życia. Co istotne, zaburza ich poczucie godności oraz tworzy szkody w zdrowiu psychicznym. Istnieje kilka rodzajów przemocy i dzielimy ją na:
W literaturze przedmiotu mówi się o trzech fazach przemocy i kolejno są to:
Jak to wszystko wpływa na psychikę i rozwój dzieci?
Funkcjonowanie dziecka i jego rozwój w takiej rodzinie jest niewątpliwie zaburzony. Uszkodzone zostają takie sfery jak poczucie Ja, regulacja emocjonalna, poczucie więzi, odporność emocjonalna czy relacje z rówieśnikami. Dzieci które doświadczają przemocy w rodzinie nie umieją sobie radzić z pojawiającymi się problemami, jest to wynikiem obniżenia odporności psychicznej, stosują więc w zamian za to przemoc i wykazują dużą agresję. Idąc w ślad za rodzicami, dziecko kształtuje w sobie taki sposób radzenia sobie z problemami i stresem, wchodzi w dorosłe życie z takim bagażem doświadczeń i samo stosuje agresję i przemoc w swojej rodzinie. Jeśli chodzi o sferę emocjonalną dziecko w rodzinie przemocowej zarówno w dzieciństwie jak i w dorosłości wykazuje silny lęk, strach i niepokój, które mogą doprowadzić w przyszłości do różnych zaburzeń w tym zakresie. Bardzo istotnym aspektem jest tutaj również poczucie winy, które odczuwa dziecko bite. To ono obwinia się za wyrządzoną mu krzywdę, jest to jeden z mechanizmów obronnych, którym broni się mały człowiek. Poprzez odczuwanie winy dziecko może uratować swoje przywiązanie do krzywdzących go rodziców. Nie rozumiejąc tego dlaczego rodzic go rani, winę przypisuje sobie, dzięki czemu jego więź z agresywnym rodzicem nie zostaje zaburzona. Jeśli chodzi o relacje z rówieśnikami, dziecko bite izoluje się od nich ze względu na brak zaufania, którym należy obdarzyć nowo poznaną osobę, chcąc się z nią zaprzyjaźnić. Samoocena dziecka bitego jest bardzo niska przy jednocześnie wysokiej samoakceptacji. Dziecko takie wykazywać może w przyszłości wysoką zależność od partnerów czy innych osób dla niego znaczących.
Jakie skutki może mieć przemoc stosowana na dzieciach?
U dzieci żyjących z agresywnymi rodzicami może pojawić się szereg różnych zaburzeń i objawów, związanych przede wszystkim z życiem w ciągłym stresie, lęku, smutku i brakiem zaufania.
Wszystkie wyżej wymienione zaburzenia mogą pojawić się zarówno w odległym czasie od stosowania wobec dzieci przemocy jak i niektóre z nich są następstwami, które występują bezpośrednio po epizodzie bicia.
Czynniki mogące wywoływać agresję i przemoc wobec dziecka:
Jak pomóc dziecku krzywdzonemu?
Przede wszystkim najpierw należy rozpoznać sygnały które mogą wskazywać na to, że dziecko jest krzywdzone, bite czy poniżane. Kolejnym krokiem jest zebranie dodatkowych informacji na ten temat w celu sprawdzenia tych podejrzeń. Później następuje analiza zebranych informacji, po to aby ocenić zagrożenie, uzyskać obraz sytuacji dziecka oraz zastanowić się nad formami wsparcia dla niego. W momencie potwierdzenia przypuszczeń należy zaplanować i przeprowadzić interwencję, której nadrzędnym celem jest zapewnienie dziecku bezpieczeństwa oraz wzbudzenie w rodzinie motywacji do zmiany i chęci rozwiązania problemów. Cały opisany proces jest niezwykle ważny w momencie pomocy dziecku, przede wszystkim ze względu na to że niewłaściwa ocena sytuacji i przypuszczeń naznaczy dziecko i jego rodzinę na całe życie, a co najgorsze zrobi im krzywdę. Bardzo ważne jest aby pomoc i wsparcie otaczało cały system rodzinny dziecka. Każda z osób z rodziny powinna zostać objęta specjalistyczną pomocą. Należy poznać funkcjonowanie tej rodziny, ich problemy, i dynamikę. Ze względu na skutki jakie niesie ze sobą przemoc stosowana wobec dzieci nie należy być biernym i przyglądać się temu z boku nic nie robiąc. Ważna jest szybka interwencja i pomoc ofierze agresji.
Świadomość to aktywność umysłu, stan w którym jednostka orientuje się w otaczającym ją świecie oraz w zjawiskach docierających do niej z wnętrza organizmu. W psychologii mówi się, że jest to odzwierciedlenie rzeczywistości – orientacja w świecie oraz introspekcja i samo-orientacja. Jest to pewien stan w którym nasz umysł w danym momencie jest aktywny i skupia się na pewnych osobach, przedmiotach czy zjawiskach. Przykładem może tu być człowiek rozmyślający o spotykającym go problemie i tutaj ten problem będzie przedmiotem jego refleksji. Wyróżnia się dwa typy świadomości:
Aby sprawdzić stan świadomości zadaje się pytania dotyczące orientacji co do miejsca, czasu oraz w odniesieniu do własnej osoby. Wyróżnia się orientację autopsychiczną – związaną z własną osobą, imieniem i nazwiskiem oraz orientację allopsychiczną – odnoszącą się do czasu i miejsca w którym dana jednostka się znajduje.
Zaburzenia świadomości związane są z anormalnym funkcjonowaniem psychiki człowieka na całym jej obszarze. Dzielimy je na zaburzenia jakościowe oraz ilościowe.
Zaburzenia ilościowe: najczęściej polegają na wolnym nasilaniu się zaburzeń w toku myślenia, zaburzeń pamięci, izolowaniu się od rzeczywistości, gdzie spostrzeganie świata staje się częściowe i wyrywkowe, występuje niemożność koncentracji uwagi oraz stopniowa dezorientacja. Tego typu zaburzenia dzielimy na przymglenie świadomości, senność patologiczną, pół-śpiączkę i śpiączkę. Przymglenie świadomości tzw. obnubilatio, charakteryzuje się utrudnionym kontaktem słownym, gdzie jednak istnieje możliwość uzyskania zdawkowych odpowiedzi na pytania, spostrzeganiem otoczenia oraz własnych przeżyć wewnętrznych jak przez mgłę, słabą orientacją w czasie, trudnościami w zapamiętywaniu i odtwarzaniu wspomnień, zaburzeniami w reagowaniu na bodźce, słabym splątaniem myślowym oraz trudnościami w rozpoznawaniu osób z otoczenia. Osoby z przymgleniem świadomości można porównać do osób znajdujących się w momencie zasypiania, ich świadomość jest niewyraźna i przyćmiona. Senność patologiczną tzw. sornnoletio, cechują takie same objawy jak w przymgleniu świadomości, różnicą jednak jest tutaj znaczne nasilenie symptomów choroby oraz trudności w kontakcie słownym, uzyskiwaniu odpowiedzi od chorego i silna inkoherencja myślenia. Pół-śpiączka tzw. sopor, to zaburzenie gdzie występuje całkowity brak kontaktu słownego, a odruchy fizjologiczne organizmu takie jak okostnowy lub ścięgnisty są znacznie osłabione, zachowana zostaje jedynie odpowiedź na pojawiający się ból, jest to tzw. wygaszenie przytomności. Śpiączka zwana coma, jest ciężkim zaburzeniem świadomości, charakteryzuje się brakiem reakcji na bodźce zarówno werbalne jak i ruchowe czy bólowe, odruchy fizjologiczne stopniowo wygasają, a świadomość nie jest tutaj zachowana, bodźce zarówno ze świata zewnętrznego jak i wewnętrznego nie dochodzą do chorego. Śpiączka najczęściej wywołana jest urazem, narkozą lub takimi chorobami jak cukrzyca czy mocznica.
Zaburzenia jakościowe: podobnie jak zaburzenia ilościowe, cechują się różnorakimi stanami dezorientacji, splątania myślowego, alienowaniem się od rzeczywistości, związanym z zaburzeniami w obszarze uwagi oraz postrzeganiu otoczenia i zaburzeniami pamięci. Wyodrębnia się tutaj takie zaburzenia jak zespół majaczeniowy, zespół pomroczny, zespół onejroidalny, zespół splątaniowy. Zespół majaczeniowy tzw. deliryjny, cechuje się silniejszym zaburzeniem orientacji allopsychicznej niż tej dotyczącej własnej osoby. Najczęściej pojawia się w stanie upojenia alkoholowego lub w przebiegu silnej gorączki związanej z różnymi chorobami, ale występuje też w schizofrenii, psychozie maniakalno-depresyjnej oraz przy urazach mózgu. Zespół ten wyróżnia się pojawianiem się urojeń oraz halucynacji, najczęściej występują omamy wzrokowe i słuchowe, ale też i kinestetyczne, występują również stany lękowe oraz niepokój ruchowy, zaburzenia pamięci – amnezja okresów majaczeniowych, splątanie myślowe, dysforia, agresywne zachowania zarówno w stosunku do siebie jak i do innych osób, zaburzenia w toku myślenia pojawiają się wraz z utrudnionym kontaktem z chorym. Aby sprawdzić stopień zespołu majaczeniowego najczęściej daje się choremu pustą kartkę i komunikuje, iż zostało coś na niej napisane, następnie ocenia się stopień delirium gdy pacjent dostrzeże coś na papierze, jest to tzw. test czystej kartki. Zespół pomroczny zwany inaczej obnubilacyjnym, charakteryzuje się możliwością pojawienia się iluzji i omamów, zaburzeniami w toku myślenia, jednak czasem tylko ze słabym splątaniem myśli, całkowitą dezorientacją świadomości lub czasami z jej zawężeniem, zaburzeniami ruchowymi i pamięci. Najczęściej występuje w przebiegu padaczki lub intoksykacji. Wyróżnia się tutaj zamroczenie jasne, fugę oraz stany ekstatyczne i wyjątkowe. W tym stanie pacjent czasami zachowuje się logicznie i adekwatnie – może reagować na bodźce dochodzące do niego z otoczenia. Zespół onejroidalny tzw. zespół snopodobny, wyróżnia się objawami podobnymi do płytkiego snu, a więc występuje zaburzona orientacja co do czasu, miejsca i otoczenia, omamy w których chory bierze udział, pojawia się tzw. świadomość falująca, zaburzenia myślenia, amnezja o dłuższym czasie trwania i szerszym obszarze niż w przypadku amnezji w zespole majaczeniowym, zaburzenia nastroju i ruchowe, związane z treściami omamów. Ten rodzaj zaburzenia świadomości pojawia się najczęściej u osób chorych na padaczkę. Zespół splątaniowy inaczej amentywny, cechuje ostry początek, podwyższona temperatura ciała, intensywne pobudzenie ruchowe, pojawienie się urojeń i omamów, brak kontaktu werbalnego z chorym, istotne zaburzenie myślenia wraz z jego splątaniem, brak orientacji zarówno allo- jak i autopsychicznej. Jest to ciężki i głęboki stan zaburzenia świadomości, pojawiający się często w przebiegu chorób somatycznych lub przy organicznych uszkodzeniach mózgu. Jak widać symptomy pojawiające się we wszystkich zaburzeniach świadomości bardzo często są do siebie podobne, dlatego też wyróżnia się kilka zaburzeń przy których mogą wystąpić objawy z każdego typu zespołów, np. takim zaburzeniem jest zespół pomroczno – majaczeniowy.
Jakie przyczyny powodują powstawanie zaburzeń świadomości?
Istnieją dwie szersze grupy dzielące przyczyny zaburzeń świadomości a są to pierwotne i wtórne zaburzenia świadomości.
Pierwotne zaburzenia świadomości: przyczyną powodującą rozwój choroby jest uszkodzenie mózgu, najczęściej są to udary mózgu, krwotoki podpajęczynówkowe, zapalenia opon mózgowych oraz mózgu, guzy mózgu, padaczka oraz urazy czaszkowo – mózgowe.
Wtórne zaburzenia świadomości: gdzie przyczyną pojawienia się zaburzeń świadomości są schorzenia pozamózgowe, związane z uszkodzeniami narządów lub choroby ogólnoustrojowe, a zaliczamy do nich intoksykację np. alkoholem, lekami uspokajającymi i nasennymi lub też czadem, zakażenia bakteryjne, wstrząsy anafilaktyczne, zaburzenia krążenia, zatrucia wewnątrzpochodne czy też działanie szkodliwych czynników jak np. porażenie prądem, promieniowanie jonizujące.
Ważne też, ze względu na szybkie rozpoznanie choroby i pomoc osobie dotkniętej zaburzeniami świadomości są fazy owych zaburzeń, które można wyróżnić ze względu na stopień kontaktu jaki ma chory z rzeczywistością i otoczeniem. Dzielone są one na:
Jeśli chodzi o leczenie zaburzeń świadomości najważniejsze jest usunięcie przyczyny ich powodującej, właściwe rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniego leczenia, zaś leczenie osób z zaburzeniami świadomości powinno być dopasowane do każdego przypadku.
W dzisiejszych czasach bardzo często używa się zamiennie terminów strach i lęk. W psychologii jednak są to dwa różniące się między sobą pojęcia. W strachu wyróżnia się trzy aspekty: fizjologiczny, behawioralny oraz poznawczy, które nie zawsze występują wspólnie – mogą pojawić się dwa z nich bądź nawet tylko jeden. Aspekt fizjologiczny przejawia się w fizycznych odczuciach, jest to min. przyspieszone tętno, ucisk w klatce piersiowej, nieostre widzenie czy przyspieszona perystaltyka jelit. Aspekt behawioralny to występujące zaburzenia w zachowaniu np. jąkanie się czy powtarzanie pewnych czynności. Ostatnim aspektem jest aspekt poznawczy, uszczegóławiając są to pojawiające się myśli o rzeczywistym niebezpieczeństwie oraz różne zniekształcenia procesów poznawczych typu przewidywanie przyszłości czy katastrofizowanie. W lęku podobnie jak i w strachu można wyróżnić aspekt fizjologiczny, behawioralny oraz poznawczy, z pewną istotną różnicą w tym ostatnim. W lęku czynnik poznawczy przybiera odmienną formę niż w omawianym wcześniej strachu. W tym przypadku myśli jednostki dotyczą surrealistycznego i nieokreślonego zagrożenia. Używając kolokwializmu osoba nie wie czego się boi, a jej lęk nie ma konkretnej i określonej przyczyny. W zaburzeniach lękowych to właśnie lęk jest głównym objawem, może przybierać różne postacie ale zawsze będzie związany z brakiem realnego niebezpieczeństwa.
Dzieciństwo bardzo często wiąże się z wieloma sytuacjami w których może pojawiać się lęk. Najważniejszą funkcją lęku jest funkcja przystosowawcza. Polega ona na tym, że człowiek, tutaj dziecko musi zaadaptować się jak najlepiej do potencjalnego zagrożenia, które jest związane z pojawiającymi się na wszystkich etapach życia wyzwaniami. Pomimo tego, że lęk jest naturalnym elementem rozwoju każdego człowieka, w nadmiarze może prowadzić do zaburzeń lękowych. Definicja lęku mówi, że jest to reakcja na pojawiające się zagrożenie, które przygotowuje jednostkę do walki lub ucieczki.
Wyróżnia się kilka typów zaburzeń lękowych u dzieci:
Przyczyny zaburzeń lękowych u dzieci:
Bardzo często zaburzenia lękowe związane są ze zmianami w życiu dziecka, z którymi musi się ono zmierzyć, są to np. przeprowadzka, pójście do szkoły, zmiana klasy czy pobyt w szpitalu. W literaturze przedmiotu wyróżnia się również czynniki, które stanowią przyczyny zaburzeń lękowych, a są to:
Metody i techniki leczenia zaburzeń lękowych u dzieci:
Zaburzenia lękowe u dzieci są możliwe do wyleczenia i często tak się dzieje, gdy pomoc jest odpowiednia. W niektórych przypadkach w pamięci dziecka pozostaje pewien akcent nastawień lękowych jest on jednak bardzo słaby i na dalszych etapach rozwoju oraz w dorosłości osoby takie dobrze sobie radzą z problemami i funkcjonowaniem w życiu codziennym.
Każda agresja, zarówno ta skierowana na innych jak i na samego siebie niewątpliwie jest zjawiskiem negatywnym, potrzebna wydaje się w tym przypadku porada specjalisty a gdy to konieczne to i leczenie.
Definicja autoagresji mówi, że są to działania skierowane na samego siebie, ?do wewnątrz?, które mają na celu spowodowanie szkód psychicznych lub fizycznych. Jest to jedna z najkrótszych definicji tego problemu. Jest on jednak tak obszerny, że trudno jest go opisać w kilku zdaniach. W literaturze przedmiotu często mówi się, że problem ten związany jest przede wszystkim z instynktem samozachowawczym, który jest w tym przypadku zaburzony. Przejawia się to skłonnościami do samookaleczeń. Osoby z takim problemem dokonują aktów przemocy na swoim własnym ciele przez co ich kłopoty psychiczne nasilają się.
Jakie są rodzaje autoagresji?
Wyróżnia się autoagresję werbalną i niewerbalną. Ta pierwsza jest związana ze słownym poniżaniem siebie na czym cierpi poczucie wartości tej osoby. Autoagresja niewerbalna związana jest z okaleczaniem swojego ciała, powstawaniem ran oraz obrażeń. Mówi się w tym przypadku o tzw. agresji jawnej.
Z czym wiąże się autoagresja u dzieci?
Przejawem autoagresji u dzieci może być uderzanie głową o ścianę, ciągnięcie się za włosy, bicie się po twarzy, gryzienie się, drapanie, obgryzanie paznokci do krwi, głodzenie się, przejadanie się, obijanie ciała czy nakłuwanie.
Przyczyny autoagresji u dzieci:
Sposoby przeciwdziałania zachowaniom autoagresywnym:
Ważna jest w takich przypadkach obserwacja dziecka, należy sprawdzić jaki jest powód zachowań autoagresywnych, co wywołuje takie czynności, czy są to pewne emocje, sytuacje czy zakazy rodziców, czy reakcja na nie jest gwałtowna czy też nie. Następnie można użyć pewnych metod, radzenia sobie z takimi zachowaniami, jednak gdy nie przyniesie to oczekiwanego skutku należy zgłosić się do specjalisty.
Rodzina dziecka autoagresywnego:
W literaturze przedmiotu niewiele można znaleźć na temat rodziny dziecka autoagresywnego, niewątpliwie jednak temat ten jest ściśle powiązany z dziećmi agresywnymi i ich rodzinami. Przyjrzyjmy się zatem jak wygląda rodzina dziecka agresywnego.
Bez wątpienia można powiedzieć, że najbliższe otoczenie każdego człowieka, a w tym dziecka odgrywa bardzo istotną rolę w kształtowaniu jego osobowości.
Jakie może być podłoże zachowań agresywnych u dzieci?
Po pierwsze zaburzone więzi emocjonalne pomiędzy dziećmi a rodzicami. Dzieci z którymi rodzice nie nawiązują dobrego kontaktu emocjonalnego bardzo często odczuwają lęk, samotność i mają niskie poczucie wartości. Ich agresja i złość przerzucana jest z rodziców na rówieśników. Poczucie osamotnienia wywołuje brak poczucia bezpieczeństwa. Dzieci takie chcą zwrócić na siebie uwagę, poprzez stosowanie agresji. Jeśli chodzi o dzieci autoagresywne, w tym przypadku może być podobnie, tutaj jednak dziecko staje się agresywne w stosunku do samego siebie, radząc sobie tym samym z lękiem lub chcąc zwrócić uwagę swoich rodziców, którzy w jego mniemaniu przestali go kochać.
Po drugie nadmierna akceptacja agresywnych zachowań dzieci przez rodziców. Niezwracanie uwagi na agresję swojego dziecka wywołuje taki efekt, że dzieci stają się wybuchowe i nie panują nad swoimi emocjami – nie są nauczone innego sposobu radzenia sobie z nimi i taka metoda staje się dla nich najłatwiejsza i najszybciej dostępna, przez co najczęściej też jest wyuczona. Podobnie jak w poprzednim przypadku wyładowują swoje emocje na rówieśnikach i zwierzętach, albo też na sobie samym.
Po trzecie stosowanie agresywnych zachowań przez rodziców, w stosunku do innych ludzi oraz bliskich. Któż inny jak nie mama czy tata są wzorem do naśladowania na pewnym etapie życia małego człowieka? Od kogo dziecko ma uczyć się zachowań w stosunku do innych ludzi? Dziecko powiela wzorce wyuczone w domu rodzinnym, naśladuje postawy i poglądy rodziców. To co będzie obserwowało w domu i to czego się w nim nauczy będzie przejawiać w dorosłości. Jeśli mały człowiek będzie widział w domu zachowania agresywne sam będzie takie stosował, ponieważ będzie uważał, że są one normalne i naturalne. W odniesieniu do autoagresji można powiedzieć, że dziecko przyglądające się agresji rodziców np. w stosunku do siebie (kłótnie małżeńskie) będzie odczuwało lęk i frustrację, które z czasem będą się kumulować, a niemożność poradzenia sobie z nimi będzie się przejawiała zachowaniami autoagresywnymi.
Po czwarte nadmierne stosowanie zakazów, nakazów i ograniczeń względem dziecka. Nie mowa tutaj o tym, że należy pozwalać dziecku robić co mu się podoba i spełniać każdą jego zachciankę, ale o tym, że u dziecka które na każdym kroku spotyka się z jakimś zakazem rodzi się gniew, złość i frustracja, która wywołuje najczęściej agresję. Dziecko, które nie może zaspokoić swoich potrzeb ruchowych czy też poznawczych będzie się buntowało i złościło, a jego uczucia będą wyrażały się w zachowaniach agresywnych zarówno względem swoich rodziców jak i samego siebie.
Po piąte nadmierne stosowanie kar, które również budzą agresję. Wydawać by się mogło, że wymierzenie kary za agresję np. w stosunku do kolegi czy koleżanki poskutkuje jej zahamowaniem, w rzeczywistości jest jednak inaczej. U dziecka nadmiernie karanego pojawia się coraz większa frustracja, która ponownie rodzi agresję a zamierzony efekt staje się zupełnie odwrotny. Bardzo często dziecko karane przez rodzica (tym bardziej przemocą fizyczną czy psychiczną) samo staje się oprawcą dla rówieśników czy zwierząt oraz dla siebie samego.
Według badań większość rodziców dzieci agresywnych przejawia takie zachowania jak krzyk, stosowanie kar fizycznych czy agresja w wychowaniu oraz tzw. proces zniewolenia rodzinnego, w którym cele, pragnienia i potrzeby są uzyskiwane poprzez groźby i rozkazy. Aby uniknąć zachowań zarówno agresywnych jak i autoagresywnych należy pamiętać o wzajemnym szacunku, zrozumieniu, cieple i miłości zarówno wśród małżonków jak i względem swoich dzieci ponieważ mały człowiek będzie odwzorowywał takie zachowania w stosunku do rodziców oraz innych ludzi, a co najważniejsze wejdzie w dorosłe życie z pozytywnym kapitałem odnoszącym się do więzi i relacji międzyludzkich.
Depresja – kto z nas nie słyszał tego pojęcia? Kto z nas choćby raz w życiu nie użył tego słowa do określenia swojego nastroju? Ale czy tak naprawdę wiemy czym ona jest? Czym się objawia? Czy termin ten nie jest nadużywany w dzisiejszych czasach? Czy nie stosuje się go nadmiernie, do zobrazowania obniżonego nastroju?
Zespół depresyjny to połączone ze sobą zaburzenia afektu, napędu psychoruchowego oraz funkcji autonomicznego układu nerwowego, odpowiedzialnego za podstawowe procesy życiowe takie jak oddychanie czy krążenie. Głównymi objawami jest smutek, przygnębienie i apatia dlatego bardzo często można go pomylić z chwilowym obniżeniem nastroju. Ważna w tym przypadku jest dobra diagnoza tej choroby. Niepokojącym objawem powinien być tutaj czas trwania przygnębienia a nie on sam oraz to, że codzienne funkcjonowanie człowieka zostaje zdezorganizowane. Najważniejszymi objawami w depresji są: obniżony, negatywny nastrój, utrata zainteresowań oraz przyjemności które kiedyś sprawiały radość, wzmożona męczliwość. Oprócz tych objawów bardzo często wyróżnia się dodatkowe symptomy tej choroby, a mianowicie obniżoną uwagę oraz koncentrację, niskie poczucie własnej wartości, odczuwanie poczucia winy, negatywną perspektywę przyszłości, obniżone zaufanie do własnej osoby czy myśli samobójcze. Chory na depresję często szuka samotności, jest apatyczny, nie chce i nie podejmuje żadnych aktywności życiowych, negatywnie ocenia siebie, wyolbrzymia problemy, jest rozdrażniony i często agresywny. Ponadto w depresji zwykle pojawiają się zaburzenia somatyczne takie jak zaburzenia snu, związane albo z bezsennością albo z nadmierną potrzebą snu, obniżony lub nadmierny apetyt, bóle głowy, zmęczenie, obniżenie popędu seksualnego, spadek lub wzrost masy ciała czy problemy z cyklem miesięcznym u kobiet. Najistotniejszy jest jednak tutaj, jak już było wspominane czas trwania obniżonego nastroju, aby zdiagnozować depresję objawy muszą występować nieprzerwanie co najmniej przez 2 tygodnie.
Wyróżnia się kilka typów zespołu depresyjnego a są to:
Depresja duża: typowa postać i najbardziej znany rodzaj depresji, to tutaj występują najczęściej wszystkie wyżej opisane objawy. Chory odczuwa długotrwały smutek, apatię i przygnębienie, które nie pozwalają mu normalnie funkcjonować, podejmowane kiedyś aktywności nie sprawiają już przyjemności, a samoocena chorego obniża się i wprawia w poczucie beznadziejności. Inne nazwy stosowane do określenia dużej depresji to choroba afektywna jednobiegunowa i depresja endogenna. Depresja atypowa charakteryzuje się nietypowymi dla depresji dużej objawami, a mianowicie chodzi o to, że oprócz obniżonego nastroju chory może mieć podwyższony apetyt i jego masa ciała może ulec zwiększeniu co jest mniej typowym objawem niż utrata wagi. Można powiedzieć, że w tej postaci depresji u chorego mogą pojawić się specyficzne i niekonwencjonalne symptomy tej choroby, trudne do zdiagnozowania. Depresję psychotyczną cechują oprócz objawów typowych dla depresji dużej, urojenia lub halucynacje, które występują w psychozach. U chorych na ten rodzaj depresji dużej najczęściej spotyka się urojenia klęski, winy czy hipochondryczne urojenia negacji. Depresja psychotyczna może być często mylona ze schizofrenią, dlatego istotna jest tutaj dokładna diagnoza chorego. Depresja poporodowa, w której objawy są takie same jak w depresji dużej, wyróżnia się momentem w którym się pojawia a więc jest to okres poporodowy. Jej przyczyną są zmiany hormonalne zachodzące w organizmie młodej matki oraz wyzwania związane z opieką i wychowaniem dziecka, z którymi musi się zmierzyć. Depresja popołogowa, występująca znacznie rzadziej jest wynikiem nieleczonej depresji poporodowej. Jej objawy to te same symptomy występujące w depresji dużej, myśli samobójcze oraz urojenia i halucynacje. Przedmiesiączkowe zaburzenie nastroju również cechuje przygnębienie, smutek i rozdrażnienie, są one jednak znacznie silniejsze niż w zespole napięcia przedmiesiączkowego zwanym PMS.
Choroba afektywna dwubiegunowa: zwana inaczej zaburzeniem maniakalno – depresyjnym, charakteryzuje się pojawiającymi się naprzemiennie epizodami depresji i manii. W tym zaburzeniu chory czasem odczuwa i przeżywa obniżony nastrój, smutek – ma epizod depresji zaś czasem znajduje się na drugim biegunie i odczuwa radość, euforię i podniecenie wtedy mówi się o epizodzie manii. Te dwa stany przeplatają się ze sobą, stojąc z boku można widzieć to jako dwie zupełnie odmienne osobowości chorego. Podczas depresji chory odczuwa te same objawy, które cechują depresję dużą, zaś podczas manii jest pobudzony zarówno psychicznie jak i motorycznie. Szybkie zmiany cyklu cechuje przede wszystkim częste zmiany epizodów depresji i manii, co najmniej 4 epizody na rok. Stany mieszane to nakładanie się depresji i manii na siebie, występowanie tych dwóch zaburzeń jednocześnie, może pojawić się tutaj depresja pobudzona oraz mania lękowa. Cyklotymia to spokojniejsza postać zaburzenia maniakalno – depresyjnego, ze stanami hipomanii oraz depresji łagodnej występującymi naprzemiennie, jednak zmieniającymi się szybko.
Dystymia: jest to łagodniejsza forma depresji, która jednak trwa przez długi czas – większość czasu w przeciągu dwóch lat. Chory nie odczuwa radości, szczęścia i nie pamięta chwil kiedy takie emocje przeżywał, nie jest towarzyski i nie lubi podejmować żadnych aktywności, cechuje go pesymizm, negatywne spostrzeganie rzeczywistości oraz przyszłości. Ten typ depresji jest nazywany inaczej małą depresją.
Sezonowe zaburzenia afektywne: są to zaburzenia depresyjne pojawiające się okresowo, są zależne od pory roku i najczęściej występują w październiku i listopadzie. U wielu chorych na to zaburzenie zauważa się całkowite ustąpienie objawów choroby lub wystąpienie objawów manii na wiosnę, w miesiącach marzec i kwiecień. Wydaje się też, że choroba ta ma związek ze skracaniem i wydłużaniem się dni w ciągu roku. Chorzy na to zaburzenie wykazują takie symptomy jak wyczerpanie, wzmożona potrzeba snu, zwiększony apetyt, wzrost wagi. Ten rodzaj depresji trwa zwykle około 5 miesięcy, istnieje również odwrotne zaburzenie do tego typu depresji a mianowicie, osoby z odwrotnym SAD wykazują depresję w lato a w zimę następuje u nich remisja objawów. Jedną z ciekawych technik stosowanych do leczenia tego rodzaju depresji jest leczenie światłem, które przynosi pozytywne skutki.
Istotne w depresji są czynniki genetyczne, osoby u których w rodzinach występowała już depresja, mają większe szanse na pojawienie się u nich tej choroby, jednak nabyte i utrwalone cechy osobowości albo cechy zaczerpnięte ze środowiska rodzinnego również mogą wpływać na powstawanie zespołu depresyjnego. Bardzo często przyczyną depresji są zaburzenia w funkcjonowaniu neuroprzekaźników a zwłaszcza serotoniny i noradrenaliny. Co jeszcze ważne, depresja może wytworzyć się zarówno u osób dorosłych jak i młodych, co jest coraz częstszym zjawiskiem w dzisiejszych czasach. W literaturze przedmiotu mówiąc o przyczynach powstawania depresji bardzo często mówi się o modelu biopsychospołecznym, według którego zespół depresyjny powstaje z kilku czynników jednocześnie – biologicznego, psychologicznego i społecznego. Czynniki biologiczne to np. geny, poziom noeuroprzekaźników, czynniki psychologiczne to relacje rodzinne czy trudne sytuacje pojawiające się w naszym życiu oraz strategie radzenia sobie z nimi, czynniki społeczne to zaś wsparcie społeczne czy sytuacja zawodowa. Na przyczyny depresji należy patrzeć holistycznie ujmując wszystkie wymienione wyżej czynniki. Leczenie depresji jest niezmiernie ważne ze względu, chociażby pojawiających się często myśli a nawet prób samobójczych. Terapia osób chorych na depresję polega głównie na farmakoterapii oraz psychoterapii. Ważne również jest wsparcie ze strony bliskich osób. Należy jednak pamiętać, że choroba ta jest chorobą ciężką i wymagającą długotrwałego leczenia, a efekty stosowanych terapii może być widać dopiero po długim czasie.
Emocje są nieodłącznym elementem naszego życia, rodzimy się z nimi, towarzyszą nam w wielu sytuacjach i doświadczeniach życiowych i są przypisane do naszej ludzkiej natury.
Według psychologii każdy z nas rodzi się z pewną grupą emocji podstawowych a są to strach, złość, smutek, radość i wstręt. Każda inna emocja czy uczucie pojawia się dopiero w toku rozwoju sfery emocjonalnej człowieka.
A jak dzieci radzą sobie z emocjami? Jak możemy im pomóc w ich rozwoju? Jakie są metody rozładowujące negatywne odczucia u dzieci?
Najczęstszymi i naturalnymi sposobami radzenia sobie z emocjami, przede wszystkim tymi negatywnymi, stosowanymi przez dzieci są mechanizmy obronne takie jak:
Jak możemy pomóc dziecku w rozwoju emocji? I dlaczego rodzic jest tak ważną postacią przy nauce rozpoznawania uczuć przez dziecko?
Młody człowiek ucząc się nowych rzeczy, zapatruje się na swoich rodziców, są oni dla niego wzorami godnymi naśladowania, jest tak również i w przypadku nabywania umiejętności identyfikowania emocji. Dziecko wymaga swego rodzaju odbicia – ?lustra? w którym mogłoby odnaleźć swoje uczucia ale też i możliwości, oraz które mogłoby poddać analizie. Odbiciem czy lustrem można nazwać tutaj rodziców tego dziecka. Przykładem może być odczuwanie przez dziecka złości. Rodzic widząc to ?odbija? jego złość poprzez zauważenie i zaakceptowanie tej emocji. Dziecko otrzymuje przyzwolenie, może wyrazić to uczucie na swój sposób, może poradzić sobie z nim ale przede wszystkim wie, że taka emocja może istnieć.
Powody dla których ważna jest pomoc w identyfikacji uczuć u dziecka:
Rozwój sfery emocjonalnej dziecka jest niezwykle istotny w późniejszym życiu dorosłego człowieka. Odpowiednie wychowanie pomaga rozwinąć tę sferę i wzmacnia umiejętność identyfikowania emocji przez dziecko. Najważniejsza w tym jest pomoc rodzica, który uczy dziecko rozpoznawać i przeżywać to co ono w tym momencie czuje i przeżywa. Prostym przykładem może być zdanie wypowiedziane do dziecka ?Wygląda na to, że jesteś zły?, rodzic komunikuje, że zauważył pojawiającą się emocję, zidentyfikował ją oraz nazwał, dziecko w tym momencie odpowiada ?ja nie jestem tylko zły, ja jestem wściekły? młody człowiek podążając dalej za rodzicem, również rozpoznał emocję i ubrał ją w słowa. Za pomocą tych słów mały człowiek wyraził w sposób symboliczny to co odczuwa i przeżywa w tym momencie.
Wyrażanie emocji u dzieci jest bardzo ważne w toku ich rozwoju.
Jak rodzic może sobie poradzić z uczuciami swojego dziecka? Kilka zasad dobrej komunikacji z dzieckiem oraz pomocy w rozpoznawaniu emocji przez nie według J. Sakowskiej:
Metody radzenia sobie z negatywnymi emocjami u dzieci:
W wielu różnych sytuacjach życiowych każdy z nas może odczuwać strach. Jest on bardzo często nieodłącznym komponentem adaptacyjnym przy nowych sytuacjach życiowych. To właśnie strach przygotowuje nas do reagowania na zagrożenie poprzez walkę lub ucieczkę, zaś lęk komunikuje nam, że możliwe jest pojawienie się takiego zagrożenia. Taki lęk którego siła jest umiarkowana bardzo często określany jest mianem pozytywnego – wpływającego dodatnio zarówno na uczenie się jak i przystosowanie do nowej sytuacji. W niektórych przypadkach jednak siła tego lęku jest znacznie większa a on sam pojawia się często, powoduje dezorganizację życia jednostki, przysparza wielu cierpień i przeszkadza w wykonywaniu czynności dnia codziennego. Taka postać lęku nabiera znaczenia lęku patologicznego, a więc można tutaj mówić o pojawieniu się zaburzeń lękowych.
Charakteryzując zaburzenia lękowe należy najpierw rozdzielić pojęcie lęku od strachu oraz przybliżyć czym dokładniej jest każde z tych terminów. Na strach składają się trzy elementy: fizjologiczny, behawioralny oraz poznawczy, które jednak nie zawsze muszą wystąpić wspólnie, mogą pojawić się dwa z nich bądź nawet i tylko jeden. Komponent fizjologiczny to nic innego jak przyspieszone tętno, ucisk w klatce piersiowej, nieostre widzenie czy też np. przyspieszona perystaltyka jelit. Składnik behawioralny to zaburzenia w zachowaniu np. jąkanie się czy powtarzanie pewnych czynności. Ostatni składnik a mianowicie składnik poznawczy to pojawiające się myśli o rzeczywistym niebezpieczeństwie oraz wszelakie zniekształcenia procesów poznawczych typu przewidywanie przyszłości czy katastrofizowanie. W lęku można wyróżnić wszystkie składowe o których mowa wyżej. Jaka jest zatem różnica pomiędzy lękiem a strachem? A więc, w lęku komponent poznawczy przybiera nieco inną formę niż w omawianym wcześniej strachu. W tym przypadku myśli jakie rodzą się w głowie jednostki dotyczą nierealnego i nieokreślonego zagrożenia. Mówiąc kolokwialnie osoba nie wie czego się boi, a jej lęk nie ma sprecyzowanej przyczyny. W zaburzeniach lękowych to właśnie lęk jest głównym objawem występującym w tego typu zaburzeniach, może przybierać różne postacie ale zawsze będzie związany z brakiem realnego niebezpieczeństwa.
Definicja zaburzeń lękowych podaje, że są to przesadne reakcje lękowe na nieistniejące w rzeczywistości zagrożenie bądź przecenianie pojawiającego się realnie niebezpieczeństwa, które mają wpływ na myśli, emocje oraz funkcjonowanie jednostki. Postrzeganie sytuacji przez jednostkę jest w tym przypadku irracjonalne. Zaburzenia te są jednymi z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych i zazwyczaj dotykają kobiet, jednak diagnozuje się je u obu płci, zarówno u osób młodych jak i starszych oraz u dzieci. Wraz z zaburzeniami lękowymi mogą współistnieć inne zaburzenia psychiczne np. depresja czy uzależnienia od różnych środków psychoaktywnych, bardzo często również u osób chorych na te zaburzenia występują jednocześnie ich różne postacie. Wyróżnić można kilka typów tych zaburzeń, które zostaną pokrótce poniżej scharakteryzowane, a mianowicie są to: zaburzenia lękowe w postaci fobii (agorafobia, fobia społeczna, specyficzne postacie fobii), inne zaburzenia lękowe (zaburzenie lękowe z napadami paniki, uogólnione zaburzenie lękowe, mieszane zaburzenie depresyjne i lękowe, inne), zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (zaburzenie z przewagą myśli (obsesji) czy ruminacji natrętnych, zaburzenie z przewagą czynności natrętnych (kompulsje), myśli i czynności natrętne, mieszane).
Fobie: są uwarunkowane sytuacyjnie, ich przejawy to pojawiający się wszechobecnie, nierealny lęk na czynnik, który go wyzwala np. może to być pająk, ciemności, zamknięte pomieszczenia oraz wystąpienie specyficznych, silnych i niekontrolowanych reakcji na ten bodziec. Osoby cierpiące na tego rodzaju zaburzenia są świadome swoich nadmiernych i irracjonalnych lęków, a sytuacje czy przedmioty wywołujące lęk są przez te osoby unikane. Takie zachowania jednak ograniczają w znacznym stopniu normalne funkcjonowanie życia człowieka. W fobiach przyczyna czy źródło lęku jest tutaj jasno sprecyzowane, jednak rzeczywiste niebezpieczeństwo ze strony bodźca jest nieokreślone a co więcej można powiedzieć, że jest nikłe lub w ogóle nie istnieje. Agorafobia to lęk przed otwartymi przestrzeniami, osoby cierpiące na ten rodzaj fobii obawiają się braku pomocy ze strony społeczeństwa w momencie napadu paniki lub braku możliwości ucieczki z miejsc zatłoczonych. Fobia społeczna przejawia się lękiem przed znajdowaniem się w centrum uwagi innych ludzi i byciem przez nich ocenianym lub krytykowanym, występuje w małych grupach społecznych w przeciwieństwie do agorafobii. Specyficzne postacie fobii to np. lęk przed wysokościami, przed wodą, przed zwierzętami, przed burzą czy przed krwią, są one związane z lękiem wywołanym przez konkretną sytuację czy przedmiot.
Inne zaburzenia lękowe: w których wyróżniamy najczęściej zaburzenie lękowe z napadami paniki oraz tzw. lęk uogólniony. Napady paniki charakteryzują się powtarzającymi się atakami lęku, są nieprzewidywalne i niekontrolowane. Występują przy tym pewne objawy somatyczne np. trudności w oddychaniu, kołatanie serca czy zawroty głowy, pojawiają się uporczywe myśli o śmierci. Chory zapędza się w tzw. mechanizm błędnego koła – lęk wywołuje objawy somatyczne, zaś objawy somatyczne potęgują lęk. Bardzo często napady paniki współwystępują z fobiami, zaś w okresach bezobjawowych pojawia się lęk związany z oczekiwaniem na atak paniki. Uogólnione zaburzenie lękowe objawia się stałym odczuwaniem lęku, który nie jest związany z żadnymi sytuacjami ani przedmiotami, nie występują tutaj również napady paniki. Osoba chora na ten typ zaburzenia lękowego uważa, że świat jest niebezpieczny, pomimo żadnych oznak zagrożenia odczuwa ciągły niepokój związany np. z utratą własnego zdrowia lub zdrowia bliskich mu osób. Lęk tutaj jest stały, przewlekły, utrzymuje się przez dłuższy czas – co najmniej 6 miesięcy. Chory zamartwia się, ma poczucie, że coś złego się wydarzy lecz sam nie wie co i czego się boi. Ciągłe napięcie może prowadzić do nadmiernego pobudzenia wegetatywnego organizmu, pojawiają się bóle głowy, zaburzenia snu, męczliwość itp. a co za tym idzie inne problemy ze zdrowiem.
Zaburzenia obsesyjno – kompulsywne: są to pojawiające się niechciane i natrętne myśli tzw. obsesje, z których tworzą się przymusowe i natrętne działania tzw. kompulsje. A więc przybliżając, osoba chora na tego typu zaburzenia odczuwa uporczywe myśli najczęściej związane z lękiem przed brudem czy zarazkami po czym jest zmuszona, w jej mniemaniu, do np. ciągłego mycia rąk – natrętne czynności. Kompulsje są tutaj zazwyczaj odpowiedzią na obsesje i tworzą pewnego rodzaju rytuały – mycie rąk lub też czynności umysłowe – liczenie, a ich funkcją jest przede wszystkim obrona przed pojawiającym się lękiem. Zarówno natrętne myśli jak i natrętne działania są dalece przejmujące i wywołują cierpienie psychiczne osobom chorym, przeszkadzają w normalnym funkcjonowaniu i zwykłym wykonywaniu codziennych czynności.
Jak zatem leczyć zaburzenia lękowe?
Najczęściej stosowanymi w tych czasach metodami są terapia behawioralna oraz psychofarmakoterapia. Bardzo ważna wydaje się edukacja chorego związana z poznaniem mechanizmów wywołujących zaburzenia lękowe oraz takich które pojawiają się w przebiegu tej choroby, czym tak naprawdę jest lęk oraz zaburzenia lękowe. Jeśli chodzi o terapię behawioralną stosuje się w niej zazwyczaj trzy metody – relaksacyjne lub systematycznej desensytyzacji, ekspozycyjne i poznawcze. Chory uczy się kontrolować fizyczne objawy lęku poprzez relaksację mięśni oraz monitorowanie swojego oddechu, metoda desensytyzacji polega na wyobrażaniu bodźców wywołujących lęk u pacjenta w stanie relaksacji, ma to na celu usunięcie reakcji unikania w momencie pojawienia się bodźca lękowego. Metody ekspozycyjne polegają na konfrontowaniu chorego z sytuacjami lub przedmiotami wywołującymi u niego lęk. Bardzo istotne jest tutaj wcześniejsze silne i głębokie przygotowanie pacjenta do tej sytuacji. Celem tej metody terapii jest nauczenie chorego alternatywnego sposobu reagowania na bodziec lękotwórczy, a więc wykształcenie u niego innego niż dotychczas radzenia sobie z lękiem oraz wyuczenie umiejętności kontrolowania i kierowania reakcją lęku oraz paniki. Metody poznawcze pomagają w przeformułowywaniu lękowych myśli, mają one na celu doprowadzenie osoby do innego – rzeczywistego postrzegania sytuacji. Zwykle w zaburzeniach lękowych myśli pacjentów są katastroficzne, negatywne, nierealne i przesadzone, dlatego też ta metoda polega na ich reinterpretowaniu, zamienianiu ich na myśli pozytywne i realne. Bardzo często w zaburzeniach lękowych stosuje się farmakoterapię, wydaje się ona być niezbędna ponieważ większość tych zaburzeń ma podłoże biologiczne. Najczęściej stosowane są leki antydepresyjne oraz anty-lękowe. Jednak przy zastosowaniu farmakoterapii istotne jest uświadomienie choremu działania używanych przez niego leków oraz ich skutków ubocznych.
Jak więc widać istnieje wiele metod pomagających osobom chorym na zaburzenia lękowe, jednak niewątpliwie ważna wydaje się w tym miejscu dobra diagnoza i efektywna pomoc w walce z tą chorobą. W każdym z nas jest odrobina lęku jednak ?najgorszy jest lęk przed czymś czego nie można nazwać. Na lęk bez imienia nie pomagają nawet strzykawki.? J.L. Wiśniewski.