Category Archive Pomoc

Pomoc społeczna a Dom Pomocy Społecznej

Pomoc społeczna jest instytucją, która zapewnia wsparcie osobom i rodzinom w trudnych sytuacjach życiowych; w sytuacjach, których rodzina nie zna już sposobu na przezwyciężenie problemów, dlatego instytucja ta pomaga takim osobom wykorzystując własne uprawnienia i możliwości. Instytucja ta współpracuje z wieloma organizacjami społecznymi jak i pozarządowymi czy Kościołem. Fundamentalnym zadaniem takiej instytucji jest zapewnienie najważniejszych potrzeb rodzinie, tj. bytowe (miejsce zamieszkania, wyżywienie, odzież), opiekuńcze (pielęgnacja, udzielanie pomocy w kwestiach osobistych) i wspomagające (psychoedukacja, nawiązanie nowych znajomości). Oprócz w/w zadania pomocy społecznej, ważną rolę odgrywa również zapewnienie godnego życia w odpowiednich warunkach jak również przeciwdziałanie rodzącym się trudnym sytuacjom życiowym. Taką pomoc mogą otrzymać osoby w wyniku ciężkiej choroby, do której należy zaliczyć: chorobę Parkinsona, chorobę Alzheimera, padaczkę. Aby prawidłowo były realizowane zadania pomocy społecznej, nadzór sprawują jednostki samorządu terytorialnego oraz organy administracji rządowej.

butterfly-1127666__340Kto może się starać o świadczenia? – Świadczenia takie przysługują osobom samotnym, których dochód nie przekracza 542,00zł; członkowi rodziny, którego dochód nie może wynosić powyżej 456,00zł; rodzinie, której dochód nie przekracza kwoty, która jest iloczynem liczby członków rodziny jak i kwoty przypadającej na jedną osobę, czyli 456,00zł.

O jakie świadczenia mogą się starać osoby chore? – Pierwszym elementem jest zasiłek okresowy bądź celowy. Zasiłek okresowy przysługuje osobie z długotrwałą chorobą, niepełnosprawnością, bezrobociem czy możliwością nabycia uprawnień do świadczeń z innych struktur zabezpieczenia społecznego. Kwota takiego zasiłku nie może być niższa niż 20,00zł na miesiąc. Biorąc pod uwagę osoby samotnie zamieszkałe bądź rodzinę, kwota ta stanowi 50% różnicy pomiędzy kryterium dochodowym a dochodem osoby samotnej/rodziny. Z kolei zasiłek celowy przyznawany jest na potrzeby bytowe oraz na pokrycie całości bądź części kosztów związanych z leczeniem, lekami, żywnością, odzieżą itp. Kwota takiego zasiłku zależy od kwestii finansowych danego ośrodka pomocy społecznej. O taki zasiłek mogą starać się osoby samotnie gospodarujące, których dochód nie przekracza 542,00zł; rodzina z niższym dochodem niż 456,00zł; osoby bezdomne, osoby bądź rodzina, która doświadczyła klęski żywiołowej bądź zdarzenia losowego. W szczególnych przypadkach osoby, których dochód przekracza kryterium dochodowe, mogą starać się o specjalny zasiłek celowy, który ma dwie składowe: albo będzie podlegał zwrotowi całości bądź części kwoty zasiłku albo nie będzie podlegał zwrotowi, gdy nie będzie przekraczać dochodu.

W jakich sytuacjach można umieścić osobę w Domu Pomocy Społecznej? – W sytuacji, gdy osoba wymaga całodobowej opieki w wyniku wieku podeszłego, choroby, niepełnosprawności, braku samodzielności w codziennym funkcjonowaniu bądź rodzina pacjenta/pacjentki nie jest w stanie zapewnić dogodnych usług opiekuńczych. Umieszczenie osoby wymaga potwierdzenia odpowiednią dokumentację ZUS oraz przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. Osobę chorą należy umieścić w najbliższym ośrodku pomocy społecznej. Termin oczekiwania to ponad 3 miesiące. Jednakże termin ten może być krótszy, gdy osoba starająca się o miejsce w DPS podpisze wniosek o umieszczenie ją w ośrodku, który jest najbliżej lokalizacji miejsca zamieszkania rodziny.

Rodzaje domów pomocy społecznej:

  • publiczne -> prowadzone przez samorządy terytorialne;
  • prywatne -> prowadzone przez osoby fizyczne jako działalność gospodarcza;
  • społeczne -> prowadzone przez instytucje społeczne tj. fundacje, stowarzyszenia, kościoły.

banner-1090835__340Jakie dokumenty są potrzebne do umieszczenia osoby w DPS? – Najważniejszym elementem jest złożenie wniosku do ośrodka ze względu na obszar zamieszkania osoby rozważającej decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej. Taki wniosek może złożyć osoba zainteresowana oraz rodzina zainteresowanej jak również Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie czy ustanowiony opiekun. Do wniosku należy dołączyć zaświadczenia lekarskie, zaświadczenie dot. wysokości emerytury/renty, zgodę na ponoszenie wszelkich opłat oraz decyzję dot. przyznania zasiłku stałego osobie zainteresowanej. Gdy taka dokumentacja dotrze do ośrodka, pracownik musi przeprowadzić wywiad środowiskowy, mający na celu sprawdzenie zawartych informacji oraz sytuacji rodzinnej i osobistej osoby zainteresowanej. Po zapoznaniu się z wszelką dokumentacją, ośrodek podejmuje decyzję o skierowaniu osoby zainteresowanej do ośrodka pomocy społecznej. Zgromadzona dokumentacja dostarczana jest do PCPR, gdyż to ona wydaje ostateczną decyzje o umieszczeniu osoby w ośrodku.

Istnieją również dzienne domy pomocy społecznej, które działają na zasadzie, iż osoba chora za dnia przebywa w ośrodku, a noce spędza w swoim domu. Taka osoba przebywająca w ośrodku otrzymuje posiłki, opiekę pielęgniarską. Ważne, aby osoba chora miała kontakt z personelem oraz potrafiła wykonać w sposób samodzielny niektóre rzeczy, np. spożycie posiłku.

Czy możliwe jest umieszczenie osoby w ośrodku bez jej zgody? – Możliwe jest, jeśli istnieje taka konieczność. Osoba ubezwłasnowolniona, która nie jest w stanie podejmować racjonalnych decyzji, decyzji dotyczących własnej osoby, może zostać umieszczona bez jej zgody w ośrodku. Jednakże zgodę taką wydaje sąd opiekuńczy. Wniosek taki może złożyć kurator bądź opiekun osoby ubezwłasnowolnionej, jednakże to wszystko zależy od rodzaju ubezwłasnowolnienia. W przypadku ubezwłasnowolnienia całkowitego bądź częściowego zgodę taką wyrażają wspomniane wcześniej osoby.  Innym rozwiązaniem jest złożenie wniosku do sądu o umieszczenie osoby chorej w ośrodku pomocy społecznej przez dyrektora ośrodka bądź dyrektora szpitala psychiatrycznego. Jednakże najpierw ma miejsce zbadanie sytuacji rodzinnej i zdrowotnej osoby chorej.

Umieszczenie bliskiej osoby w ośrodku pomocy społecznej jest trudną decyzja dla rodziny. Dlatego zanim podejmiemy taką decyzję, powinniśmy przeanalizować wszystkie aspekty takiej sytuacji, tj. analiza potrzeb chorego, analiza stadium choroby, analiza gwarantowanej opieki ze strony ośrodka. Należy również brać pod uwagę fakt, iż ośrodki takie nie są dostępne od ręki. Sama procedura wydania decyzji trwa kilka miesięcy. Inaczej przedstawia się sytuacja w prywatnych domach pomocy społecznej, gdzie chorego można umieścić natychmiast, jeżeli są tylko wolne miejsca. Ośrodki pomocy społecznej powinny zapewniać odpowiedni poziom standardów opiekuńczych, higienicznych i sanitarnych. Jednakże najważniejszym zagadnieniem jest kwestia bezpieczeństwa. Należy również pamiętać, że do ośrodka trafiają osoby z różnymi chorobami (Parkinson, Alzheimer, padaczka), dlatego przede wszystkim takie osoby należy mieć na uwadze.

Rehabilitacja zaburzeń mowy w chorobie Parkinsona

Choroba Parkinsona zazwyczaj dotyka osoby w wieku 40-60 lat. Jest to to zwyrodnieniowa choroba OUN. Fundamentalnym czynnikiem odpowiedzialnym za wystąpienie choroby jest mała ilość dopaminy, czyli substancji, przyczyniającej się do przesyłania informacji pomiędzy komórkami nerwowymi. Jednym z wielu objawów tej choroby są zaburzenia mowy w postaci wypowiadania słów poprzez nosowy głos o słabej intensywności, co przekłada się na ?ubóstwo? mimiki twarzy. Takie zaburzenia wynikają z upośledzenia mięśni krtani, zmniejszenia pojemności płuc oraz obniżenia napędu psychoruchowego. india-1129953__340Typowym objawem towarzyszącym tej chorobie jest ściszenie głosu, które charakteryzuje się powolną, przerywaną mową, występującą chrypą w głosie. Innym objawem choroby Parkinsona jest zwiotczenie mięśni twarzy, przez co chory ma tendencję do ślinienia. Kluczową rolę odgrywa tu rehabilitacja mięśni twarzy, mająca na celu poprawę funkcjonowania aparatu mowy poprzez wykonywanie ćwiczeń w postaci artykulacji, masażu twarzy, wszelakich technik usprawniających oddychanie czy pracę żuchwy. 

Terapia mowy sprawi, że zwiększy się siła głosu, a zmniejszy napięcie twarzy, a tym samym poprawi modulację głosu i artykulację. To wszystko będzie możliwe, gdy zacznie się ćwiczyć. Ćwiczenia będą dotyczyć ćwiczeń oddechowych, ćwiczeń mięśni twarzy oraz ćwiczeń fonacji. Jednakże nie możemy zapomnieć o ruchu, gdyż to dzięki niemu jesteśmy w stanie oddychać całymi płucami. Zdarza się, że pacjenci oddychają zbyt płytko, przez co powoduje niedotlenienie. Oddychając głęboko, nasze ciało jest sprawniejsze i odporne.

Odpowiednie oddychanie przyczynia się do lepszego funkcjonowania organizmu. Dlatego warto wyróżnić dwie techniki prawidłowego oddychania. Pierwsza z nich jest oddychanie dolno-żebrowe. Jest to taki rodzaj oddychania, który podczas wdechu nie unosi naszej klatki piersiowej ku górze. Unoszą się tylko dolne żebra. Drugą techniką jest oddychanie całościowe, które swym zasięgiem sięga do wszystkich części płuc. Jest to metoda korzystna, jednakże dość trudna. Dlatego rehabilitacja powinna być dostosowana do danego schorzenia i odbywać się pod okiem specjalisty.

Mimika twarzy czy modulacja głosu również jest bardzo istotna. Inaczej odbierają nas ludzie, gdy się z nimi witamy z uśmiechem na twarzy, a inaczej ze smutkiem zarysowanym na twarzy. W chorobie Parkinsona mimika twarzy przypomina maskę, przez co przekaz jest zniekształcony. Pomocny może okazać się masaż twarzy, który można zastosować, gdy na twarzy nie ma zmian dermatologicznych. Podczas takiego masażu, nie używa się oliwki.

Wargi również wymagają rehabilitacji, gdyż w chorobie Parkinsona są one upośledzone, a przecież to wargi wpływają na to, abyśmy wyraźnie się komunikowali.

Z kolei język również odgrywa ważną rolę w rehabilitacji, gdyż odpowiada za kubki smakowe, czucie, połykanie, żucie czy mowę.

Artykulacja przyczynia się do tworzenia dźwięków. Jednakże w tej chorobie sprawia, że mowa może być zniekształcona jak i słabnąć. Dzieje się to poprzez zbyt duże nasilenie mięśni krtani, przez co ich aktywność ulega obniżeniu. W chorobie tej pogorszeniu mogą ulec struny głosowe, mięśnie języka i ust.

1mZjnTA-750x420Istotne jest, aby pacjent wykonywał ćwiczenia chętnie, aby nie był zmuszany do nich. Ćwiczenia należy wykonywać, gdy pacjent jest rozluźniony i wypoczęty. Na początek można zacząć od niewielkiej ilości ćwiczeń, po czym stopniowo dodawać większą partię. Efekty przynoszą ćwiczenia, które wykonuje się dwa razy dziennie po 15 minut.

Nadciśnienie tętnicze – jakie są jego objawy?

?Cichy zabójca? – to określenie częste dla tego rodzaju schorzenia, ponieważ wbrew pozorom jest ono trudne do wykrycia. Dla wielu ludzi objawy nadciśnienia tętniczego mogą być bardzo subtelne. Jest to choroba przewlekła i postępująca.

Ocenia się, że w Polsce na tą chorobę cierpi około 42% mężczyzn i 33% kobiet.

W rezultacie niewykryte nadciśnienie może prowadzić do poważnych powikłań. Z tego powodu zalecane jest regularne mierzenie ciśnienia nawet w sytuacjach gdy czujemy się dobrze. Należy jednak pamiętać, że jednorazowy pomiar – wykazujący podwyższone ciśnienie tętnicze, nie świadczy o rozpoznaniu choroby.

Pamiętajmy, że pomiary wykonujemy zawsze w warunkach spoczynku.

Charakterystyczne dla nadciśnienia zmiany w naczyniach tętniczych prowadzą do rozwoju powikłań narządów. Szczególnie wrażliwymi narządami są: mózg, serce, nerki, oczy (siatkówka), duże naczynia.

Mózg

Nadciśnienie może prowadzić do trwałych ubytków w istocie szarej i białej kory mózgowej. Przyczynia się do udarów niedokrwiennych oraz wewnątrzczaszkowych wylewów krwi.

Serce

Nieleczone nadciśnienie bądź leczone nieskutecznie prowadzi do przerostu lewej komory i jej niewydolności. Nadciśnienie przyspiesza rozwój choroby niedokrwiennej serca i miażdżycy – które są głównymi czynnikami ryzyka zawału serca.

Nerki

Nadciśnienie może prowadzić do uszkodzenia nerek oraz ich niewydolności.

Oczy

Nadciśnienie tętnicze powoduje zmiany w naczyniach siatkówki oka. Zmiany te są widoczne w trakcie badania dna oka i pozwalają na określenie stopnia zaawansowania choroby. Bardzo zaawansowane stadium choroby skutkuje zaburzeniami widzenia.

Jakie badania?

Większość badań pozwalających na wykrycie choroby można wykonać w warunkach ambulatoryjnych. Na podstawie tych badań dopiero lekarz może skierować na uzupełniające badania w ośrodku szpitalnym.

dietetyka2Do badań koniecznych należą:

  • morfologia krwi
  • oznaczenie we krwi stężenia potasu, kreatyniny oraz glukozy na czczo
  • oznaczenie lipidów krwi na czczo – cholesterolu całkowitego, frakcji HDL i LDL, trójglicerydów
  • ogólne badania moczu
  • badania elektrokardiograficzne (EKG)

Reguły obowiązujące podczas pomiaru ciśnienia tętniczego:

  • co najmniej 30 minut wcześniej nie palić papierosów i nie pić kawy
  • pomiar wykonywać po 5-minutowym odpoczynku, z ramieniem podpartym na poziomie serca w pozycji siedzącej
  • wykonywać co najmniej dwa pomiary w odstępie 1-2 minut, a gdy otrzymane wyniki znacznie się różnią wykonujemy dodatkowy pomiar

Leczenie nadciśnienia

Nadciśnienie tętnicze możemy leczyć niefarmakologicznie poprzez modyfikację stylu swojego życia, bądź farmakologicznie zażywając leki przeciwnadciśnieniowe.

Leczenie niefarmakologiczne

Zmiana nawyków niekorzystnie wpływających na wysokie ciśnienie znajduje zastosowanie w niektórych przypadkach łagodnego nadciśnienia przebiegającego bez powikłań narządowych.

Samodzielna terapia obejmuje:

  • ograniczenie spożywania soli kuchennej
  • zmniejszenie ciężaru ciała – osoby z otyłością lub nadwagaą
  • ograniczenie spożywania alkoholu
    • mężczyźni: 20 – 30g
    • kobiety: 10 – 20g

10g czystego etanolu = 250ml piwa = 100ml wina = 25g wódki

  • ograniczenie palenia tytoniu
  • zwiększenie aktywności fizycznej

Leczenie farmakologiczne:

Decyzję o doborze leków podejmuje lekarz zawsze po wykonaniu podstawowych badań i przeprowadzeniu wywiadu medycznego. Należy zawsze informować lekarza o przyjmowaniu jednocześnie leków lub preparatów sprzedawanych bez recepty ponieważ mogą one wpływać na działanie leków obniżających ciśnienie.

Dzieci ulicy – co o tym wiemy ?

     Coraz częściej słyszy się o dzieciach pozostawionych samym sobie, bez opieki rodziny. Rodziny, która powinna być odpowiedzialna za los dzieci. Nie można jednak powiedzieć, że są to dzieci bezdomne, gdyż jakiś dom mają, lecz taki, w którym nie potrafią  się odnaleźć, w którym nie czują się bezpieczne oraz nie mogą zaspokoić swoich podstawowych potrzeb. Dlatego też takie dzieci nazywa się dziećmi ulicy, dziećmi podwórkowymi, dziećmi dworcowymi. Problem ten dotyczy dzieci w wieku 3-18 lat. Są to dzieci, które przenoszą się z miejsca na miejsce wraz z innymi dziećmi o podobnych przeżyciach. Mają zameldowanie, jednakże nie czują się związani z ich opiekunami. Niektórzy uważają, że dzieci ulicy to osoby o zaburzonych osobowościach, wywodzące się z rodziny patologicznej. Ponadto panuje pogląd, że są to zdemoralizowane osoby, które czyhają tylko, aby dokonać jakiegoś rozboju, przestępstwa. Uważani są za manipulatorów, którzy chcą wymigać się od obowiązków.stock-photo-54545910-niski-klucz-portret-młodego-dziecka

   Można wyróżnić sześć typów dzieci ulicy. Pierwszym są uciekinierzy. Są to dzieci pochodzące ze środowiska konfliktowego o niskim statusie ekonomicznym. W domu są pod ciągłą kontrolą ze strony rodziców, nie osiągają sukcesów szkolnych, wręcz doświadczają ciągłych niepowodzeń. Rodzice nie interesują się swoimi dziećmi, gdyż mają zbyt wiele problemów. Szkoła reaguje podobnie ze względu na to, że dzieci mają braki edukacyjne i są zaniedbane. Dzieci nie mają zainteresowań, hobby, nie lubią chodzić do szkoły. W tej grupie należy zaliczyć dzieci zagrożone przemocą oraz nadużyciami seksualnymi. Drugą grupą są poszukiwacze przygód, którzy wywodzą się z zaniedbanych środowisk. Mają dobre relacje z rodzicami, jednakże nie mogą na nich liczyć. Czują się wyizolowane. Mają bujną wyobraźnię, niskie wymagania, niski poziom lęku oraz lubią zawiłe historie. Ucieczka z domu jest zaplanowanym działaniem, która jest wynikiem zamierzeń związanych z wcześniej obejrzanym filmem bądź przeczytaniem lektury czy za namową kolegi. Rodzice z początku nie orientują się, że ich dziecko opuściło dom, gdyż nigdy ich nie kontrolowali. Zdarza się, że dziecko w celu uspokojenia rodziców, zostawia wiadomość. Niekiedy wracają do domu w celu schronienia i pożywienia. Kolejna grupa to ulicznicy, włóczędzy. Są to dzieci przystosowane do życia poza domem, które bez problemu znajdują schronienie, pożywienie, zarabiają pieniądze, wykonując dorywcze prace. Odporne na niewygodne warunki, na problemy zdrowotne czy cyniczne i złe traktowanie. Są nielojalni, ale solidarni wśród swojej grupy. Mieszkają w altankach, na dworcach. domkach letniskowych. Nie są im obce kradzieże, żebractwa, prostytucja czy zbieranie złomu bądź mycie szyb. Galerianki to kolejna grupa, do której zaliczają się dziewczyny w wieku 12-18 lat. Cały czas spędzają w centrach handlowych, które znajdują się w pobliżu miejsca zamieszkania. Zajmują się prostytucją i w zamian otrzymują odzież, posiłki, pieniądze. Kolejna grupa to dzieci podwórkowe, które okupują podwórka i większe korytarze. Nie stanowią zagrożenia, ale mieszkańcy się na nich skarżą. Nie mają środków do życia. Ich zajęciem jest graffiti, podpalanie jakiś przedmiotów, niszczenie zieleni. Gdy jakiś mieszkaniec zwróci im uwagę stają się złośliwi – wybijają szyby, rzucają kamieniami , niszczą samochód. Ostatnia grupa to buntownicy bez pwoodu. Są to osoby bez przemyślanych celów życiowych. Podatni na uzależnienia i pasywni w stosunku do jakichkolwiek pozytywnych działań. Lubią być w kręgu zainteresowań np poprzez zachowanie, ubiór czy wygląd.

     stock-photo-53628124-ładny-chłopiec-trzymając-lampion-outdoorDzieci decydujące się żyć na ulicy posiadają umiejętności przystosowawcze do takich warunków. Taką umiejętnością jest z pewnością odporność fizyczna, czyli odporność na warunki klimatyczne, głód. Inną umiejętnością są działania, w których dzieci ulicy pokazują, że potrafią się bronić, są w stanie szybko podejmować decyzje oraz znaleźć sobie zajęcie, aby się nie nudzić. Zdolności społeczne to kolejny aspekt przystosowawczy. Dzieci ulicy potrafią podjąć dorywcze prace, w celach zarobkowych, jednakże znają sposoby na nielegalne zarobienie pieniędzy. Nie są im obce trudne warunki w postaci głodu, przemarznięcia, przemocy czy braku snu. Ostatnim aspektem jest bycie solidarnym. W grupie, z która się identyfikują znajdują oparcie oraz traktują ich jak rodzinę.

      Pomoc takim dzieciom zapewnia polityka społeczna kraju. Jednakże w każdym mieście znajdują się ośrodki pomocy rodzinie, które zajmują się pomocą dzieciom doświadczającym ubóstwa czy przemocy. Ponadto tworzone są organizacje pozarządowe, kierowane dla dzieci ulicy. Takie instytucje starają się zapewnić bezpieczeństwo, nocleg, żywność dzieciom. Zapewniają pomoc psychologiczną, prawną, edukacyjna, medyczną oraz duchową. Starają się rozwijać u dzieci wszelakie zdolności zgodne z ich zainteresowaniami. Instytucje takie współpracują również z rodziną dzieci. Coraz bardziej znany staje się zawód pedagoga ulicy, pracujący z takimi dziećmi.

Czym jest kryzys ? Jak sobie z nim radzić ?

Kryzys to brak znajomego sposobu poradzenia sobie z sytuacjami, to wynik trudności w osiąganiu celów życiowych, w danym miejscu i czasie. Przeszkody stają się nie do pokonania za pomocą metod zwyczajnych. Wywołuje to stan dezorganizacji i zamieszania. Kryzysy można podzielić ze względu na:

  • wypadki komunikacyjne: drogowe, lotnicze, kolejowe
  • klęski żywiołowe: lawiny, powodzie, wybuchy wulkanów
  • pożary, katastrofy ekologiczne
  • przemoc i przestępstwa : strzelanina, zamachy, napady

Zdarzenia traumatyczne, jakie mogą się przydarzyć w szkole to np. śmierć nauczyciela, ucznia, znanych osób (rodzeństwo, przyjaciele); samobójstwa wśród uczniów; przemoc, morderstwa, pożar oraz zdarzenia, które rzadko mają miejsce. Chodzi tu o porwania, zamachy terrorystyczne.

Obszary kryzysów:

  • kryzysy rozwojowe typu zaburzenia toku rozwoju i emocji, które powodują nagła zmianę życiową, np. urodzenie dziecka, emerytura
  • kryzysy sytuacyjne dotyczą tych zdarzeń, których nie jesteśmy  wstanie przewidzieć ani kontrolować, np. choroba, wypadek, gwałt, śmierć.
  • kryzysy egzystencjalne dotyczące konfliktów i leków odnoszących się
    do odpowiedzialności, wolności
  • kryzysy środowiskowe występujące w postaci powodzi, trzęsień ziemi, tornad
  • stany transkryzysowe

Modele interwencji kryzysowej:

  • równowagi – osoby w kryzysie są w stanie nierównowagi, dlatego celem jest przywrócenie tej stabilizacji sprzed kryzysu;
  • poznawczy – opiera się na założeniu, że źródłem kryzysów jet niewłaściwa ocena poznawcza sytuacji;
  • model przemiany psychospołecznej dotyczy indywidualnych, sytuacyjnych i systemowych przyczyn kryzysów. Praca będzie obejmować zewnętrzne jak i wewnętrzne czynniki prowadzące do kryzysu;
  • wspólne elementy teorii kryzysu z psychospołecznym podejściem do psychoterapii;

Celem przeprowadzenia takiej interwencji jest zwiększenie kompetencji klienta w poradzeniu sobie z sytuacją, koncentracja na konkretnych obszarach problemowych oraz leczenie dostosowane do poziomu świadomości klienta. Nie można uznać za cel modyfikowania cech charakteru czy analizowanie zjawiska przeniesienia i przeciwprzeniesienia, chyba że stanowią one przeszkodę.

Kryzys emocjonalny jaki możemy doświadczać, to nic innego jak ostre, traumatyczne przeżycia, które wymagają natychmiastowej reakcji, ze względu na ból, cierpienie i lęk. Utożsamiany jest z takimi pojęciami jak: konflikt, stres czy frustracja.

Relacyjna teoria stresu według Lazarusa mówi, że stres stanowi rodzaj relacji, interakcji a nawet transakcji pomiędzy tymi elementami. Relacja stresowa traktowana jest jako zakłócenie lub zapowiedź zakłócenia równowagi pomiędzy zasobami a wymaganiami otoczenia. Z kolei koncepcja zasobów Hobfolla mówi, że ludzie dążą do utrzymywania, ochrony i budowania zasobów określanych jako te cenione przez jednostkę przedmioty i czynniki środowiska.

Kryzys jako szansa rodzi świadomości konieczności zmian, poprawia wizerunek własnej osoby, przez co wzrasta samoocena. Kryzys daje również szansę na odkrycie nowego sensu życia i wzmocnienia psychicznego, zwiększenia odporności i odkrycia tym samym nowych zasobów w postaci sił, odporności.

Czy można udzielić pomocy psychologicznej na odległość?

Wcześniej udzielanie pomocy psychologicznej odbywało się poprzez listy otrzymywane od klientów. Teraz umożliwia nam to internet, poprzez różnego rodzaju komunikatory czy adresy mailowe. Kodeks etyczno-zawodowy obowiązujący psychologa nie mówi jasno o udzielaniu tego typu pomocy. Dlatego psycholog musi jasno nakreślić, na czym taka pomoc by polegała z uwzględnieniem zasad, które obydwie strony muszą przestrzegać.  Zasady te dotyczą udzielania pomocy przez telefon, internet oraz porady prasowe.pobrane (3)

Psycholog, telefonu może używać wtedy, gdy chce przekazać informacje edukujące. Stworzona jest gorąca linia dla osób skłonnych do myśli bądź tendencji samobójczych. Przez telefon można również przeprowadzić krótką interwencję kryzysową oraz działalność rozjemczą. Zakazane jest udzielanie przez telefon form pomocy w postaci psychoterapii. Jednakże są różnego rodzaju linie świadczące usługi, np. telefon zaufania, telefon dla osób doświadczających problemów alkoholowych. Pracują tam osoby z różnym wykształceniem, m.in psychologicznym.

Innym sposobem poprzez który można udzielać porad jest prasa. W każdej gazecie można dostrzec rubrykę dotyczącą porad psychologa, dlatego można otwarcie stwierdzić, że tego typu pomoc jest dość popularna. Jednakże nie wolno zapomnieć o zasadach panujących w prasie. Anonimowość klienta jest nadrzędną zasadą. Jeżeli psycholog zauważy, że informacje zawarte w liście mogłyby w łatwy sposób zidentyfikować klienta, powinien zatroszczyć się, aby zostały one usunięte. W sytuacji udzielania porad w prasie, psycholog nie stawia diagnozy, gdyż nie ma możliwości dopytać klienta o różne kwestie. Psycholog nie ma prawa oceniać ani etykietować, lecz dbać o spójność i integralność udzielanych porad. Musi natomiast przedstawiać kilka propozycji rozwiązać, aby sam klient mógł wybrać najbardziej dogodne dla niego rozwiązanie.

Poprzez internet również można udzielać pomocy psychologicznej. Anonimowość i łatwość komunikacji, które były już poruszane sprawiają, że ludzie często korzystają z takich usług. Są to w szczególności osoby w sytuacjach kryzysowych. Warto uświadomić osoby, iż zawarcie kontraktu (takiego jak w przypadku terapii) nie jest możliwe, gdyż nie znamy oczekiwać klienta, brak jest uzyskania świadomej zgody od niego oraz zachwiana jest poufność, jaką niesie ryzyko związane z korzystania z internetu. Chodzi tu o to, że system nie gwarantuje poufności oraz prywatności, gdyż przechowuje wszystkie dane klienta.

Psycholog również ma możliwość ujawnić informację, jeśli uzna, że klient zagraża sobie bądź innym. Najważniejszą informacją, którą należy na wstępie przekazać klientowi jest to, że poufność w internecie nie ma miejsca. Z łatwością można zidentyfikować nazwisko, adres czy IP, które potem mogą być wykorzystane bez woli danej osoby. Udzielanie pomocy psychologicznej przez internet z jednej strony daje nowe możliwości, jednakże z drugiej metoda ta wymaga określenia ścisłych zasad i wymogów prowadzenia takiej działalności.

Psychoterapeuta

Psychoterapeuta jest osobą posiadająca odpowiednie umiejętności, wykształcenie i uprawnienia do prowadzenia psychoterapii. W Polsce obecnie nie ma uregulowanej sytuacji prawnej dotyczącej wymagań które musi spełniać osoba nazywająca siebie psychoterapeutą. Od kilku lat w opracowaniu jest ustawa „o niektórych zawodach medycznych” lecz nie została jeszcze uchwalona. Read More

Mediacje

Mediacje to metoda rozwiązywania sporów, w której osoba trzecia pomaga stronom we wzajemnej komunikacji, określeniu interesów i kwestii do dyskusji oraz dojściu do wspólnie akceptowalnego konsensu. Proces ten ma charakter dobrowolny, poufny i nieformalny. Read More

Dietetyka

W Polsce zawód dietetyka jest wciąż mało popularny i mało rozpoznawalny. Z porad i usług dietetyków korzysta mało osób, co powoli zmienia się na korzyść wraz ze wzrostem świadomości społeczeństwa na temat zdrowego stylu życia i wzrostem standardu życia Polaków.

Read More

Psychiatria

Psychiatria to jedna z podstawowych specjalizacji medycznych, zajmująca się badaniem, zapobieganiem i leczeniem zaburzeń i chorób psychicznych. Bada ich uwarunkowania biologiczne, psychologiczne, rodzinno-genetyczne, społeczne, konstytucjonalne. Read More