Yearly Archive 10 listopada, 2015

Zaburzenia psychosomatyczne to choroby przede wszystkim o podłożu psychicznym. Dzielą się na:

• zaburzenia organiczne, w których czynniki psychiczne są jednym z czynników etiopatologicznym
• zaburzenia czynnościowe, których przyczyną występowania są czynniki psychiczne w postaci zaburzeń pod postacią somatyczną oraz zaburzenia dysocjacyjnych.

Zaburzenia pod postacią somatyczną dotyczą objawów somatycznych, zaburzeń hipochondrycznych, nerwic narządowych. Chodzi tu o skargi somatyczne sugerujące chorobę fizyczną, przy jednoczesnym braku zaburzeń somatycznych, które mogłyby tłumaczyć objawy. Pacjent nie ma kontroli nad objawami, występuje nadmierne koncentrowanie się na sprawach zdrowia. Występują u osób narażonych na liczne sytuacje stresowe, o negatywnym obrazie siebie i niskiej samoocenie. Jest to doświadczanie słabej ekspresji emocji, chłodu uczuciowego przy jednoczesnym zwracaniu uwagi na skargi somatyczne.

Zaburzenia dysocjacyjne to utrata kontroli nad ciałem, zachowaniem, czuciem, pamięcią bez schorzeń somatycznych w związku czasowym ze stresem i silnymi mechanizmami zaprzeczania problemom, jak: amnezja, fuga, trans i opętanie, osobowość mnoga. Można zauważyć tu niski próg wrażliwości na ból, zaburzenia komunikacji werbalnej, impulsywność. W rodzinie z tego typu problemem często obserwowane są konflikty, sztywność wzorców i postaw, nieprawidłowe wzorce rodzicielstwa (odrzucająco-nadmiernie chroniące), maltretowanie fizyczne, i wykorzystywanie seksualne.

Należy wyróżnić pięć wzorców wadliwych interakcji rodzinnych :

• usidlenie, uwikłanie (potrzeba bliskości, podporządkowanie rodzinie, dominacja zasady lojalność, trudność w ekspresji emocji, zwłaszcza negatywnych, wszyscy żyją nawzajem swoim życiem)
• nadmierne ochranianie (przeświadczenie o licznych niebezpieczeństwach i zagrożeniach ze strony świata zewnętrznego)
• sztywność (wszelkie zmiany wywołują silny lęk, nasilają się mechanizmy stabilizujące, istotne znaczenie ma panowanie nad sobą)
• mała tolerancja konfliktów (negowanie różnic i konfliktów oraz zdolność ich rozwiązywania, istotne znaczenie ma utrzymanie rodzinnej harmonii)
• włączanie dziecka w relacje małżeńskie (rodzice są niezdolni do otwartego konfliktu. Czynniki zapobiegające temu to zjednoczenie się w sprawowaniu opieki nad dzieckiem i zmiana dotychczasowego nieujawnionego konfliktu w konflikt rodzicielski związany z problemami dziecka)

Do przyczyn powstawania zaburzeń psychosomatycznych należy zaliczyć doświadczanie negatywnych uczuć szczególnie tych długotrwałych. Im częściej osoba ma styczność z tego typu emocjami, tym większe szanse że zachoruje. W konsekwencji rodzi się stres, który ma swoje ujście w napięciu emocjonalnym. Powiązany nie tylko z konfliktami ale także z sytuacjami, z którymi musimy się zmagać, aby sprostać wymagania świata zewnętrznego. Stres powoduje spadek poziomu gospodarki elektrolitowej, a tym samym obniża naszą odporność. Długotrwałe utrzymywanie się sytuacji stresowych przyczynia się do pogorszenia stanu zdrowia, w postaci miażdżycy czy zwyrodnień mięśnia sercowego. Hormonem stresu jest kortyzol, który ma na celu odkładanie energii w organizmie, nie zważając na inne czynności. Kortyzol występuje, wtedy gdy coś się dzieje. Jeśli dochodzi do takich sytuacji codziennie, to organizm produkuje go bez przerwy, co wpływa niekorzystnie. Oprócz stresora, ważną rolę ogrywa także zdolność do radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych. Ta zdolność radzenia sobie zależy od osobowości, częstości stresora oraz od umiejętności reagowania na stresor w aspekcie fizjologicznym. Zarówno sposób myślenia jak i odbierania i ujawniania emocji ma wpływ na tendencję do reagowania organizmu. Jak już zostało wspomniane powyżej, pewne cechy osobowości również mogą przyczynić się do reakcji na sytuacje stresowe. Należy zaliczyć do nich ponadprzeciętny iloraz inteligencji, podatność na poziom lęku oraz staranność, dokładność jak i namolność. Jednakże cechy te ujawniają się autonomicznie. Badanie dowodzą, że przyczyn zaburzeń psychosomatycznych należy dopatrywać się w takich czynnikach jak: płeć, wiek, wykształcenie, warunki domowe, sytuacja życiowa.

  Nerwice to zaburzenia emocjonalne, występujące wówczas, gdy organizmowi zagraża niebezpieczeństwo wewnątrz i zewnątrz; wywoływane są przewlekłym lub krótkotrwałym stresem, częściowo uwarunkowane także fizjologicznie. ICD-10 podaje, że zaburzenia nerwicowe mogą przebiegać pod postacią somatyczną oraz mogą być związane ze stresem. Te  ostatnie to zaburzenia psychogenne, niemające żadnego widocznego podłoża organiczno – fizjologicznego. Z kolei w podłożu emocjonalno ? stresowym dochodzi do zakłócenia percepcji sytuacji wraz ze wzrostem napięcia emocjonalnego. W wyniki tego wzrostu jednostka przeżywa przez dłuższy czas silny niepokój, który czasem przeradza się w lęk.

Przyczyny nerwic:

    1.Czynniki biologiczne

– stan układu nerwowego

-rola neurotransmiterów

-dziedziczne i wrodzone cechy temperamentalne reaktywność i aktywność

    2. Wymagania społeczne/pozycje i role społeczne

-rodzina

-praca

-szkola

    3. Przeżycia traumatyczne

– przewlekły stres

-urazy psychiczne

Zaburzenia pod postacią somatyczną nie wynikają z choroby somatycznej i fizycznej tylko powstają pod wpływem stresu i zakłócają układ wegetatywny jednostki

Klasyfikacja zaburzeń nerwicowych:

1. Zaburzenia lękowe
2. Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (nerwica natręctw) dzielą się na:
3. W postaci fobii
4. Z napadami lęku (lęk paniczny)
5. Fobie społeczne
6. Z przewagą myśli natrętnych
7. Z przewagą czynności natrętnych (rytuały)
8. Zespół mieszany ? myśli i czynności natrętnych
9. Zaburzenia występujące po postacią somatyczną (nerwica hipochondryczna)
10. Zaburzenia neurasteniczne (nerwica neurasteniczna)
11. Neurastenia hipersteniczna
12. Neurastenia hiposteniczna (niskie objawy)
13. Zaburzenia dysocjacyjno – konwersyjne (nerwica histeryczna)
14. Zaburzenia dystniczne (nerwica depresyjna)

Zaburzenia nerwicowe występujące pod postacią somatyczną i związane ze stresem mają dwie kategorie objawów: objawy osiowe , które muszą wystąpić w każdym typie nerwicy oraz objawy brzeżne, charakteryzujące konkretny typ nerwicy.

Do objawów osiowych należą:

– lęk -> niepokój wewnętrzny nieuprzedmiotowiony ani upodmiotowiony. Występuje w 3 formach:

1. lęk stały
2. lęk napadowy
3. lęk fragmentaryczny (dotyczące określonej części ciała)

-zaburzenia wegetatywne związane z układem krążenia, pokaramowo-jelitowym, oddechowym i nerwowym

-egocentryzm nerwicowy-> zamknięcie się pacjenta w kokonie własnych myśli, przeżyć, doznań, które są wewnętrznym niepokojem

-błędne kolo

Zaburzenia neurasteniczne (nerwica neurasteniczna)

1. Objawt osiowe
2. Objawy brzeżne neurastenii hiperstenicznej

– objawy emocjonalne (rozdrażniene, impulsyność, agresja werbalna, silne pobudzenie emocjonalne i motoryczne bez kontroli emocji)

-objawy fizjologiczne (kask neurotyczny ?silne bóle glowy, zaburzenia snu)

Objawy neurastenii hipostenicznej

-objawy emocjonalne (zmęczenie fizyczne i psychiczne), znużenie psychiczne, szybkie zmiany stanów uczuciowych: smutek, okresowy brak sensu życia)

-objawy fizjologiczne (zaburzenia łaknienia, zaburzenia snu)

Etiologia hiper i hipostenii:

-przeciążenie emocjonalne (nałożenie się wielu problemów i stresów)

-cechy osobowości A (aktywna, dążaca do celu, osoba chce sama do czegoś dojść)

-typ układu nerwowego i poziom odporności psychicznej

Zaburzenia natrectw:

1. Objawy osiowe
2. Objawy brzeżne

– natrętne myśli, które uaktywniają się w porze późno wieczornej i nocnej

-czynności natrętne przybierające z biegiem czasu formę rytuałów

Etiolgoia:

Psychoanaliza: zaburzenie to łączone jest z fiksacją edypalną lub masochistyczną. Powtarzanie pewnych czynności jest początkowo obroną psychiki przed lękiem, a następnie przejawia się w czynności przymusowe.

Behawioryzm zakłada ze obsesje i kompulsje są próbą obniżenia poziomu lęku. Badania dowodzą, że towarzyszący dzieciom typ lękowo – unikający powoduje, że w dorosłym życiu cierpią na zaburzenia obsesyjno – kompulsywne, polegające na dużej kontroli. Emocje rodziców ujawniane podczas procesu wychowania powodują, że dziecko dąży do wyzbycia się własnych emocji, fantazji i impulsów, a polega to przede wszystkim na kontroli.

Psychologia poznawcza ? osoby z zaburzeniami cechuje dążenie do bycia kompetentnym, osiągającym sukces i unikającym dezaprobaty własnej i otoczenia oraz należy podnosić zaniżone poczucie własnej wartości. Nieuniknione błędy i niepowodzenia w osiąganiu ideałów prowadzą do samokarania i potępienia. Objawy rytuał – obsesja dają złudzenie zapobiegania niekorzystnym wydarzeniom.

Biologiczne przyczyny paniki:

• Podwyższone napięcie układu
• Wzrost uwalniania katecholaminy
• Wzrost stężenia serotoniny lub dopaminy
• Nadczynność miejsca sinawego
• Nadczynne ośrodki w korze skroniowej
• Niski poziom GABA kwasu gamma-aminomasłowego

Psychiczne przyczyny paniki:

• Nieświadome impulsy seksualne lub agresywne (psychoanaliza)
• Mechanizm obronny
• Warunkowanie relacji na frustracje lub stres (behawioryzm)
• Naśladowanie wzorów zachowań rodziców (teoria społecznego uczenia się)

Do zaburzeń lękowych zalicza się:

• fobie
• lęk paniczny, agorafobia
• uogólnione zaburzenia lękowe
• zaburzenia obsesyjno – kompulsywne
• zaburzenia po stresie urazowym

Fobia społeczna to uporczywa wyraźna i silna reakcja strachu przed konkretnymi przedmiotami, sytuacjami lub wystąpieniami publicznymi. Strach wywołany jest przez obecność lub przewidywanie określonego przedmiotu lub sytuacji. Fobie powstają w wieku młodzieńczym, czasami w dzieciństwie, rzadko powyżej 25 roku życia.

Cechy fobii:

• pacjent rozpoznaje, że strach jest nieuzasadniony lub nadmierny
• utrzymujący się przed określonymi sytuacjami jest nieproporcjonalny do rzeczywistych zagrożeń
• chory unika fobicznych sytuacji lub znosi je z silnym lękiem lub przykrością
• unikanie, obawy lub złe samopoczucie w sytuacjach wywołujących strach wyraźnie przeszkadzają w normalnym życiu.

Rodzaje fobii:

• fobie zwierząt
• fobie związane ze środowiskiem naturalnym (brud, ciemność, wysokość)
• fobie sytuacyjne (mosty, zamknięte pomieszczenia klaustrofobia)
• fobie przed krwią, zastrzykiem
• inne fobie (śmierć, rak, choroby – AIDS, udar)

Leczenie fobii:

-> techniki behawioralne oparte na mechanizmie warunkowania klasycznego w postaci:

• Zanurzanie – rzeczywiste lub wyobrażone postawienie klienta w sytuacji budzącej lęk
• Systematyczna desensytyzacja – wyobrażenie scen budzących lęk, która są kojarzone z głęboką relaksacją

-> techniki oparte na warunkowaniu instrumentalnym w postaci:

• Modelowania – obserwowania tego, co robi model. Jest to mechanizm uczenia poprzez naśladowanie.

Fobia społeczna może być:

• uogólniona – obejmuje unikanie wszelkich rozmów, zabaw towarzyskich, randek
• specyficzna – wystepuje w jednego rodzaju sytuacjach społecznych jak rozmowa z przełożonym, pisanie podczas egzaminu, tańczenie

Agorafobia to strach przed napadami paniki oraz uruchomienie reakcji ucieczki w sytuacji kłopotliwej. Obawy dotyczą przebywania samemu poza domem, przebywania w tłumie, jazdy autobusem, pociągiem bądź samochodem.

Zaburzenia lęku panicznego to nawracające, nieoczekiwane napady paniki. Aby mówić o tego typu zaburzeniu, musi wystąpić przynajmniej jedno z następujących zjawisk:

• ciągły niepokój przed dalszymi napadami
• obawa o skutki napadu
• wyraźna zmiana zachowania w związku z napadami.

Napady paniki występują w dwóch formach:

• nieoczekiwana (samoistna, bez zapowiedzi)
• wywołana sytuacją (zapowiadana przez sytuacje społeczne lub określone obiekty)

Przyczyny agorafobii:

Główną rolę odgrywa tu panika. Osoba chora przeżywa strach przed nagłym zachowaniem i brakiem pomocy. Bodźcem warunkowym jest zespół bodźców, w którym może nastąpić panika i nie nadejść pomoc, a bodźcem bezwarunkowym jest pierwszy napad paniki. Reakcja bezwarunkową jest reakcja paniki a reakcją warunkową strach i unikanie zespołu bodźców.

Uogólnione zaburzenia lękowe

Przez 6 miesięcy, większość dni przepełniona jest obawami i lekiem. Muszą wystąpić przynajmniej trzy objawy spośród sześciu:

• niepokój
• szybkie meczenie się
• kłopoty z koncentracja
• drazliwosc
• napięcie mięśni
• zakłócenia snu

Zaburzenia somatoformiczne (pod postacią somatyczną):

• upośledzenie funkcji fizycznych
• z objawami związane są czynniki psychiczne
• objawy nie podlegają dowolnej kontroli
• pacjent często jest obojętny na swoje dolegliwości fizyczne

Do zaburzeń somatoformicznych zalicza się:

• konwersje
• zaburzenia somatyzacyjne
• zaburzenia bólowe
• hipochondrie
• dysmorficzne zaburzenia ciała

Konwersja polega na przekształceniu stresu psychicznego w objawy fizyczne. W objawach sensorycznych mogą brać udział wszystkie zmysły: anestezja (zanik wrażliwości czucia); hipestezja (częściowy zanik wrażliwości); analgezja (brak wrażliwości na ból); parestezja (niewielkie odczucia, takie jak łaskotanie albo gorąco). Z kolei w objawach motorycznych mogą wystąpić skurcz pisarski, drżenie, mutyzm, afonia, tiki). Może również pojawić się uczucie dławienia i ataki kaszlu.

Zaburzenia somatyzacyjne charakteryzują się wszelakimi skargami na długotrwałe schorzenia fizyczne, mające swój początek przed 30 rokiem życia, które z kolei są niewystarczająco wyjaśnione potwierdzeniami choroby bądź zranieniami i dlatego prowadzą do leczenie lub pogorszenia jakości życia. Aby mówić o tym zaburzeniu, muszą pojawić się 4 rodzaje objawów :

• cztery rodzaje bólu (cztery różne miejsca np głowa, brzuch, plecy, stawy)
• dwa objawy żołądkowo – jelitowe. Objawy występują też w układzie trawiennym – nudności, wzdęcia, biegunka
• jeden objaw seksualny – oziębłość seksualna bądź dysfunkcja
• jedne objaw pseudoneurologiczny – utrata czucia, pamięci, zaburzenia świadomości)

Hipochondria to proces chorobowy, to przekonanie o cierpieniu na poważną chorobę, mimo dowodów, że nie ma ku temu żadnych obaw. Takie osoby chorują na każdą chorobę, o której przeczytają w gazecie.

W skład zaburzeń dysocjacyjnych wchodzą:

• amnezja dysocjacyjna
• zaburzenia depersonalizacji
• dysocjacyjne zaburzenia tożsamości (osobowość mnoga)

Rodzaje amnezji:

• globalna – wszystkie elementy życia uległy zatarciu
• wsteczna – zapomnieniu ulegają fakty bezpośrednio poprzedzające uraz
• pourazowa- utrata pamięci zdarzeń po wypadku
• następcza  -trudności w zapamiętywaniu nowego materiału
• kategorialna – zacierają się wspomnienia faktów związanych z pewnym tematem
• zlokalizowana – osoba nie pamięta niczego z danego okresu
• selektywna – osoba zapomina tylko pewne wybrane wydarzenia z danego okresu
• całościowa – osoba zapomina całą historię swojego życia
• ciągła – osoba nie pamięta niczego poza określonym momentem z przeszłości

Zaburzenia obsesyjno – kompulsywne

Obsesje  to powracające myśli, które przenikają do świadomości, ciężko ich się pozbyć lub nimi kierować.

Przemyśliwania to przymus rozmyślania na określony temat, doświadczanie wątpliwości, które nie prowadzą do żadnych wniosków

Rytuały myślowe to serie czynności myślowych, które trzeba doprowadzić do końca.

Cechy obsesji:

• niechciane
• odrażające
• wiążą się z depresją
• powodują cierpienie
• wywołują wewnętrzny opór
• występują o tematyce agresywnej lub seksualnej

Cechy kompulsji:

• mają charakter rytuałów
• wywołują wewnętrzny opór
• są celowe
• mogą powodować zakłopotanie

Rodzaje obsesyjnych myśli:

• lek przed zakażeniem
• skrzywdzenie siebie lub innych
• obsesje seksualne
• obsesje na punkcie religii

Rodzaje obsesyjnych kompulsji:

• czyszczenie, mycie
• powtarzanie
• sprawdzanie
• liczenie

Leczenie:

-> terapia behawioralna:

• ekspozycja (kontrolowany kontakt z czynnikiem lękotwórczym)
• zapobieganie reakcjom
• modelowanie

-> farmakoterapia

1. Związek formalny – w tym związku wygasła więź uczuciowa.. Nie decydują się na rozstanie z powodów religijnych. Nie śpią razem, zostają razem z różnych powodów, np bo rozwód negatywnie wpływa na dziecko, bo mąż kandyduje w wyborach. Takie osoby mają podział, kto za co płaci, kierują się istotą interesów. Obszar niezaspokojonych potrzeb seksualnych może być źródłem frustracji, mogą pojawić się wątpliwości bądź pokazanie dziecku ich prawdziwych relacji.
2. Związek alergiczny tworzą go jedna bądź dwie osoby bardzo emocjonalne. Są to ludzie, którzy w wyniku odległości jaka ich dzieli darzą się uczuciem. Planują wspólne wyjazdy, są w stanie godzinami rozmawiać przez telefon. Jednakże kiedy funkcjonują razem to wybuchają, przejawem może być awersja seksualna.
3. Związek neurotyczny – co najmniej jeden z pacjentów ujawnia pogotowie neurotyczny, źle funkcjonuje się z taka osobą
4. Związek dysharmoniczny – pomiędzy partnerami występują zaburzone relacje interpersonalne w jednej sferze. Zaburzone relacje to różnice intelektualne, różne formy spędzania czasu. W przypadku braku komunikacji dochodzi do napięć i rozczarowań np. kobieta chce dać pieniądze na kościół, a jej mąż tego nie akceptuje, gdyż nie jest innego wyznania.
5. Związek rywalizacyjny – partnerzy na każdym froncie decydują się na dominację, rywalizują o to, kto ma ostatnie zdanie do powiedzenia, kto podejmuje ostateczne decyzje. Wynika to z przeobrażeń społeczno-kulturowych, gdyż kobiety wcześniej były zależne od mężczyzn, po równouprawnieniu mają prawo głosu. Rywalizacja nie musi być jawna, ale też ukryta.
6. Związek niedojrzały – źle rokuje. Są to osoby, które funkcjonują w relacji rodzic – dziecko, dziecko – dziecko. Partner oczekuje, że żona będzie dla niego rodzicem i odwrotnie. Chodzi o trudność w określaniu ról społecznych.
7. Związek socjopatyczny – z góry narażony na niepowodzenia. Związany z patologią. Małżeństwo z osobą uzależnioną, z osobą należącą do subkultury przestępczej, czyli mąż jest sutenerem swojej żony.
8. Związek opuszczonego gniazda – ujawnia się, gdy w grę wchodzi konflikt i brak więzi w momencie, kiedy dzieci są już na tyle duże, że same sobie radzą. Są to osoby, które nie widzą nic pozytywnego w swoim związku, narzekają, skarżą się na partnera. Nie potrafią się porozumieć ze sobą.

Płeć to zespół cech, które w obrębie gatunku odróżniają osobniki płci męskiej i żeńskiej. Możemy mówić o czterech typach płci:

• zewnętrznych narządów płciowych
• fenotypowa
• socjalna
• psychiczna

Uwarunkowania rozwoju seksualnego:

• prenatalne

1. biologiczne determinanty płci
2. stan zdrowia matki biologicznej
3. rola tzw stresu prenatalnego, który ma wpływ na rozwój orientacji seksualnej
4. istnienie wad wrodzonych i zaburzeń hormonalnych

• rodzinne

1. reakcja rodziców na płeć dziecka
2. więzi uczuciowe z dzieckiem
3. karmienie piersią, czynność opiekuńcze wobec dziecka jako wyraz relacji uczuciowej między matką a dzieckiem
4. rola obojga rodziców w kreowaniu ról seksualnych
5. relacje z rodzeństwem i innymi członkami rodziny
6. struktura rodziny, warunki bytowe, role płciowe rodziców

• osobowościowe

1. fantazje erotyczne
2. pierwsze doświadczenia seksualne
3. doświadczenia w relacjach seksualnych
4. doświadczenia w związkach uczuciowych
5. zabawy seksualne w dzieciństwie

• społeczno-kulturowe

1. środowisko rówieśnicze
2. stereotypy seksualne
3. tradycja kultura
4. oddziaływanie prasy

Orientacja seksualna to stały popęd do konkretnej płci w aspekcie seksualnym i emocjonalnym. Ujawnia się przez fantazje erotyczne, dążenia i czyny służące zaspokajaniu potrzeb, aktywność seksualna oraz masturbację. Orientacja jest integralną częścią człowieka – heteroseksualizm, homoseksualizm, biseksualizm.

Orientację homoseksualną można rozpatrywać z perspektywy teorii psychoanalitycznych, teorii społecznego uczenia się oraz teorii seksuologicznych. Te pierwsze mówią o zafiksowaniu na fazie edypalnej i oralnej. Chodzi tu o nierozwiązany konflikt z dzieciństwa, który należy przepracować. Istnieje konieczność dotarcia do fazy genitalnej, gdyż tylko wtedy osoba będzie w stanie prowadzić szczęśliwe życie. Z kolei teoria społecznego uczenia się zakłada, że człowiek uczy się homoseksualizmu od innych osób. Uczenie się homoseksualizmu jest głównie problemem przy adopcji przez pary homoseksualne. Jednakże istotny problem teorii uczenia się polega na tym, że homoseksualiści pochodzą z rodzin heteroseksualnych, czyli wdrukowanie orientacji nie do końca jest zgodne z prawda. Jeśli chodzi o teorie seksuologiczne to główny aspekt położony jest na genetyczne i neurohormonalne źródło orientacji. Z przeprowadzonych badań nad bliźniętami jedno- i dwujajowymi wynika, że istnieje gen, który odpowiada za homoseksualizm, jednak należy pamiętać, że badania nadal trwają, więc ta kwestia nie jest jeszcze rozstrzygnięta. Działanie hormonów na płód w okresie prenatalnym ma wpływ na kształtowanie ośrodków w mózgu dotyczących popędu. Orientacja maiłaby tu zależeć od ilość androgenów docierających do płodu.

Należy pamiętać, że kształtowanie się orientacji seksualnej jest bardzo złożone, skomplikowane i długotrwałe. Istotną rolę ogrywa tu zjawisko coming-out, czyli proces ujawnienia swojej orientacji przed sobą i innymi. Chodzi tu o wyjście z symbolicznej szafy, w której znajdują się homoseksualiści. Uświadomienie homoseksualizmy ma miejsce między 23 a 26 rokiem życia. Chodzi o to, aby najpierw przyznać się przed samym sobą, a później wyjawić społeczeństwu. Proces ten pozwala na uporządkowanie relacji ja-świat.

Fazy coming-out:

• osobista – uświadomienie sobie homoseksualizmu, które trwa przez wiele lat i przebiega bardzo burzliwie. Wiąże się z emocjami z okresu dojrzewania (13-14 rok życia) oraz reakcjami organizmu o charakterze erotycznym i pobudzeniem u osób tej samej płci. Pobudzenie nie musi być fizjologiczne, mogą to być również marzenia senne, fantazja lub pragnienia. Burzliwy przebieg wiąże się ze skomplikowanym procesem kształtowania się tożsamości. Negatywne informacje rozpowszechniane o homoseksualistach bardzo utrudniają zjawisko coming-out;
• prywatna – ma na celu ujawnienia esie innym, sprawdzenie reakcji ludzi na taką wiadomość. Najczęściej mówi się to obcym ludziom, aby móc się wygadać, oswoić z wypowiadanymi faktami, a następnie ?zniknąć?, gdyż małe jest prawdopodobieństwo, że ponownie spotkamy te osobę. inną opcja jest informowanie o swojej orientacji innych homoseksualistów;
• publiczna – dojście do tego momentu trwa wiele lat. Chodzi o zamknięcie wszystkiego, co się działo w poprzednich fazach. Homoseksualista jest już pogodzony ze swoją orientacją i z reguły osoby najbliższe już o tym wiedzą

Pozytywnym skutkiem coming-out jest pozbycie się obciążenia psychicznego i negatywnych uczuć związanych z trzymaniem tajemnicy, poczucia winy, wewnętrznej niespójności i wewnętrznego konfliktu. Z kolei negatywnym skutkiem jest odrzucenie, stygmatyzacja, dyskryminacja , zwolnienia z pracy, brak awansu, gwałty, molestowania, mobbing, wydziedziczenie.

Homoseksualizm nie jest chorobą tylko orientacją seksualną. Został wykreślony z listy chorób zarówno DSM-IV jak i ICD-10. Seksualizm może ulegać zmianom, ale orientacja jest cecha stałą.

Problemy jakie doświadczają homoseksualistów to nerwice, depresje, zaburzenia adaptacyjne, próby samobójcze, utrudniony kontakt w rodzinie i miejscu pracy.

Formą pomocy jest przede wszystkim psychoterapia, która polega na osiągnięciu samoakceptacji, neutralizacji poczucia winy, formowania pozytywnego obrazu Ja, oraz przezwyciężenie negatywnych relacji w rodzinie.

Kompleks to nieświadome silne przeżycia emocjonalne. Powstają między różnicą Ja realne a Ja idealne.

65% kobiet jest niezadowolona ze swojego biustu

50% kobiet jest niezadowolona z nóg i ust

33% to niezadowolenia z orgazmu

28% niezadowolenie z budowy własnych genitaliów

Kompleks kastracyjny – objawia się lekiem przed utratą członka w wieku dziecięcym. Może ujawnić się jako lęk przed niebezpiecznymi sytuacjami, przed dominującymi kobietami.

Kompleks onanistyczny – dotyczy braku wiedzy na temat autoerotyki, czyli samogwałtu. Jest to kompleks związany z lekiem i poczuciem dyskomfortu.

Kompleks diany – charakterystyczny dla kobiet , to rodzaj zachowania, w którym kobieta pragnie zostać mężczyzną. Wiąże się to z przejęciem męskiego stylu ubioru oraz męskiego stylu bycia.

Kompleks nany – pragnienie kobiety do posiadania wielu partnerów. Wiąże się to z potrzebą niszczenia. Taka osoba potrzebuje tych partnerów do ujawnienia potrzeby niszczenia.

Kompleks amazonki – charakterystyczny dla kobiet. Podłożem jest rodzina dziewczyny, czyli dominująca matka i uległy ojciec. Na podstawie tego dziewczyna lekceważy mężczyzn. Uczy się tego, że kobieta musi górować nad mężczyznami. Wybiera mężczyzn, którzy sa podobni do jej ojca, aby móc dominować. Jednocześnie fantazjuje o typie macho. Te kobiety są zazwyczaj nieszczęśliwe.

Kompleks małego członka – powstaje u mężczyzn, którzy są niepewni swojej budowy. Mają przekonanie, że ich członek jest nieodpowiedniej długości. Wynika to z braku wiedzy na temat wzwodu, pozycji (do 5 cm jest to mikro penis, w stanie spoczynku do 2 cm). Wczesna inicjacja seksualna, niezadowolenie z pierwszego razu powoduje w wyniku braku wiedzy, że długość członka zależy od jakości stosunku.

Kompleks meduzy – występuje u facetów. Pojawia się lęk i zagrożenie przed wzrokiem kobiety. Występuje u mężczyzn, którzy są zazwyczaj gadatliwi, ale nie są w stanie podejść do kobiet i z nimi porozmawiać. Sytuacja taka ich paraliżuje.

Kompleks madonny – mężczyzna dzieli kobiety na boginie i prostytutki. Takie do których się wzdycha i takie których nie darzy się szacunkiem.